Odczyn Kveima

Odczyn Kveima, test Kveima, odczyn Kveima-Siltzbacha[1] (ang. Kveim test, Nickerson-Kveim/Kveim-Siltzbach test) – reakcja skóry po śródskórnym wstrzyknięciu wyjałowionej zawiesiny śledziony lub węzła chłonnego zawierającego ziarninę sarkoidalną z następowym pojawieniem się w miejscu wstrzyknięcia zmiany grudkowo-guzkowej, mającej histopatologiczne cechy ziarniny sarkoidalnej. Ma zastosowanie w diagnostyce sarkoidozy.

Badanie opracował norweski patolog Morten Ansgar Kveim w 1941 roku[2], a spopularyzował amerykański lekarz Louis Siltzbach[3]. Metoda Kveima była z kolei rozwinięciem badań nad reakcją skóry na sarkoid zapoczątkowanych przez Waltera J. Nickersona w latach 30[4].

Przypisy

  1. ↑ Zbysław Kopyść, Leksykon klinicznych terminów odimiennych (eponimów), Zielona Góra: Okręgowa Izba Lekarska, 1999, s. 153, ISBN 83-912531-0-4.
  2. ↑ M.A. Kveim, En ny og spesifikk kutan-reaksjon ved Boecks sarcoid. En foreløpig meddelelse, „Nordisk Medicin”, 9, 1941, s. 169–172 (norw.).
  3. ↑ Louis E. Siltzbach, Joseph C. Ehrlich, The Nickerson-Kveim reaction in sarcoidosis, „American Journal of Medicine”, 16 (6), 1954, s. 790–803, DOI: 10.1016/0002-9343(54)90443-X, PMID: 13158367.
  4. ↑ R. Williams, D. Nickerson, Skin reactions in sarcoid, „Proceedings of The Society for Experimental Biology and Medicine”, 33, 1935, s. 402–405 (ang.).

Linki zewnętrzne

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.