Okręty desantowe typu Albion

Okręty desantowe typu Albion
Ilustracja
Kraj budowy

 Wielka Brytania

Użytkownicy

 Royal Navy

Wejście do służby

2003–2005

Zbudowane okręty

2

Okręty w służbie

2

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

14 600 t (standardowa)
18 500 t (pełna)

Długość

176 m

Szerokość

28,9 m

Zanurzenie

7,1 m

Napęd

4 silniki wysokoprężne Wärtsilä; dwa Wärtsilä Vasa 16V 32LNE o łącznej mocy 17 000 KM, dwa Wärtsilä Vasa 4R 32LNE o mocy 4216 KM każdy, dwa silniki elektryczne o mocy 6000 kW, 2 śruby

Prędkość

18 w.

Załoga

325

Uzbrojenie

2 × Phalanx CIWS
2 działka kal. 20 mm
4 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm

Wyposażenie lotnicze

2 śmigłowce

Okręty desantowe typu Albionbrytyjskie okręty desantowe-doki (LPD, ang. Landing Platform Dock), które zaczęły wchodzić do służby w Royal Navy w 2003 roku. Zbudowano dwa okręty tego typu.

Projekt i budowa

W 1985 roku na zlecenie Royal Navy rozpoczęły się prace koncepcyjne nad przyszłością dużych okrętów desantowych. Wybrano wariant, w którym istniejące udane okręty desantowe typu Fearless zostaną zastąpione przez nowo zbudowane okręty desantowe o zbliżonej charakterystyce. Ze względów finansowych w 1988 roku przesunięto decyzję o budowie nowych jednostek. Dodatkowo w 1990 roku HMS „Fearless” został skierowany na remont w celu tymczasowego przywrócenia go do służby[1].

W 1991 roku brytyjski rząd ogłosił decyzję o budowie dwóch nowych okrętów desantowych-doków i przystąpił do opracowywania szczegółowej koncepcji nowych okrętów. Po zakończeniu tych prac w 1994 roku, wysłano zapytania ofertowe do trzech stoczni, z których możliwą do przyjęcia odpowiedź przysłała stocznia Vickers Shipbuilding and Engineering Limited (obecnie BAE Systems Marine) mieszcząca się w Barrow-in-Furness. 18 lipca 1996 roku został podpisany kontrakt na opracowanie projektu konstrukcyjnego i budowę dwóch jednostek, z których pierwsza miała wejść do służby w 2000 roku. Stocznia w celu realizacji kontraktu musiała zostać przebudowana. Istniejąca hala montażowa wykorzystywana do budowy okrętów podwodnych była zbyt mała i należało zbudować nową pochylnię. W hali miały powstawać bloki nowych okrętów, które miały być następnie montowane na pochylni. Pierwszy z budowanych okrętów miał otrzymać imię HMS „Albion” i numer taktyczny L14, drugi zaś miał otrzymać nazwę HMS „Bulwark” i numer taktyczny L15[2].

Dane taktyczno-techniczne

Kadłub

Kadłub okrętów o długości 176 metrów charakteryzował się wysoką wolną burtą, krótkim pokładem dziobowym wyposażonym w artyleryjski zestaw obrony bezpośredniej, dwukondygnacyjną nadbudówką na śródokręciu i lądowiskiem dla śmigłowców w rejonie pokładu rufowego. Na nadbudówce posadowiono trzy maszty będące podstawami pod urządzenia radarowe, łącznościowe i rozpoznawcze. Dwa kominy umieszczono na prawej burcie. W tylnej części nadbudówki znalazło się centrum kierowania ruchem powietrznym. Nadbudówkę wyposażono w instalację wodną, która w razie konieczności mogła być wykorzystana do automatycznego spłukiwania opadu radioaktywnego w przypadku ataku jądrowego[3].

W dolnym rejonie części rufowej umieszczono studnię dokową, służącą do transportu kutrów i barek desantowych. Nad studnią dokową umieszczono pomieszczenia dla desantu. Dolna część kadłuba w rejonie śródokręcia mieści magazyny sprzętu wojskowego. Pomieszczenia dla załogi znajdują się na śródokręciu, nad pokładem samochodowym oraz na prawej burcie w okolicy pokładu śmigłowcowego. Ogólnodostępne pomieszczenia socjalne znajdują się głównie w części dziobowej oraz w przyburtowych częściach śródokręcia. 20% kabin załogi zostało przystosowanych dla potrzeb kobiet. Kabiny te zostały zgrupowane w jednej części okrętu i tworzą wydzieloną strefę[3].

Okręty mają wyporność standardową 14 600 ton i pełną 18 500 ton. Po zalaniu przestrzeni dokowej wyporność wzrasta do 21 500 ton[3].

Napęd

Okręty posiadają spalinowo-elektryczny układ napędowy, w którym silniki wysokoprężne zintegrowane są z generatorami produkującymi prąd elektryczny. Generatory napędzane są przez cztery silniki wysokoprężne: dwa Wärtsilä Vasa 16V 32LNE o łącznej mocy 17 000 KM oraz dwa Wärtsilä Vasa 4R 32LNE o mocy 4216 KM każdy. Generatory wytwarzają prąd o napięciu 6,6 kV, który napędza dwa silniki elektryczne prądu przemiennego o mocy 6000 kW. Przenoszą one moc na dwie pięciołopatowe śruby o stałym skoku. W celu polepszenia własności manewrowych okręty zostały wyposażone w dziobowy ster strumieniowy o mocy 1176 KM. Przy średniej prędkości 15 węzłów zasięg wynosi 8000 Mm[4].

Dzięki napędowi spalinowo elektrycznemu udało się uprościć konstrukcję siłowni okrętowej i zmniejszyć jej załogę w porównaniu z okrętami desantowymi typu Fearless o 65%[5].

Uzbrojenie

Głównym uzbrojeniem okrętów są dwa artyleryjskie zestawy obrony bezpośredniej. Przez pierwsze lata służby były to zestawy o kalibrze 30 mm Goalkeeper. W 2017 roku rozpoczął się proces przezbrajania na zestawy Phalanx o kalibrze 20 mm[6]. Dodatkowo na dachu mostka umieszczono dwa działka GAM-B01 kalibru 20 mm[5].

Okręty

OkrętStoczniaRozpoczęcie budowyWodowanieWejście do służbyLos okrętu
HMS Albion (L14)Vickers Shipbuilding and Engineering Limited 23 maja 19989 marca 2001 19 czerwca 2003w służbie
HMS Bulwark (L15)Vickers Shipbuilding and Engineering Limited 27 stycznia 2000 15 listopada 200128 kwietnia 2005 w służbie

Przypisy

Bibliografia

  • Andrzej Nitka. Albion i Bulwark nowe transportowce desantowe-doki Royal Navy. „Morza, Statki i Okręty”. 1 2006, s. 14-21, styczeń-luty 2006. Magnum-X. ISSN 1426-529X.