Oksana Czerkaszyna
![]() Oksana Czerkaszyna w 2023 | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 maja 1988 |
|---|---|
Oksana Leonidiwna Czerkaszyna (ukr. Оксана Леонідівна Черкашина; ur. 7 maja 1988 w Charkowie[1]) – ukraińska aktorka teatralna i filmowa.
Życiorys
Od młodych lat przejawiała zainteresowanie sztuką, zwłaszcza teatrem. W 2005 rozpoczęła naukę na Kijowskim Narodowym Uniwersytecie Teatru, Kina i Telewizji im. Iwana Karpenki-Karego, który ukończyła w 2009 z tytułem magistra sztuki[2]. Od 2014 jest trenerką, reżyserką i wykładowczynią w Szkole Aktorskiego Mistrzostwa „Testo” w Charkowie[3].
Kariera
W 2016 Joanna Wichowska zaprosiła Czerkaszynę do udziału w polsko-ukraińskim projekcie Mapy strachu/Mapy tożsamości, co okazało się punktem zwrotnym w jej karierze[4]. W kolejnych latach uczestniczyła w licznych niezależnych przedsięwzięciach artystycznych, współpracując z British Council, Instytutem Goethego na Ukrainie oraz Instytutem Teatralnym w Warszawie. Wystąpiła w spektaklach takich jak ДПЮ[5][6][7], Ресторан Україна[8][9] czy Мій дід копав, мій батько копав, а я не буду[10][11][12].
Po ukończeniu studiów rozpoczęła karierę aktorską w Kijowski Akademickim Teatrz Dramatu i Komedii na lewym brzegu Dniepru[13], gdzie szybko zdobyła uznanie. W 2019 otrzymała dwie prestiżowe nagrody polskiego teatru: główną nagrodę aktorską w Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej, a także nagrodę za najlepszą rolę kobiecą na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Boska Komedia w Krakowie[14]. W 2018 oraz 2019 wystąpiła na deskach Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie w sztuce Lwów nie oddamy[15][16].
W uznaniu za „talent i artystyczną śmiałość” znalazła się na liście 50 „śmiałych kobiet” magazynu „Wysokie Obcasy” w 2019[17].
Na ekranie zadebiutowała w filmie Walentyniw deń (2015) w reżyserii Władisława Wdowczenki, za który otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Molodist w Kijowie. Następnie wystąpiła m.in. w Klondike Maryny Er Horbach (za który w 2022 ponownie otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki) oraz w Złych drogach Natalii Worożbyt (nagroda „Kinokoł” w 2020)[2].
Po inwazji Rosji na Ukrainę 24 lutego 2022 jej poglądy na politykę, sztukę i społeczność międzynarodową uległy zmianie. Straciła wiarę w Unię Europejską i wspólnotę międzynarodową, które według niej zareagowały zbyt słabo[18]. Uznała Klondike za film „dedykowany wszystkim kobietom” i podkreślała znaczenie kobiecej perspektywy w ukazywaniu konfliktu[19].
Klondike był oficjalnym ukraińskim kandydatem do Oscara 2023 w kategorii Najlepszy Film Międzynarodowy, a Czerkaszyna otrzymała nagrodę FIPRESCI dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Palm Springs. W 2023 premierę miały jej kolejny produkcje, w których wystąpiła: Absolutni debiutanci[1], Zielona Granica czy Polowanie na ćmy[20].
W 2021 otrzymała Nagrodę Publiczności dla najlepszej aktorki za role w spektaklach 3siostry i Jądro ciemności na 27. Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. Od tego samego roku pracuje jako aktorka Teatru Powszechnego w Warszawie[14][20].
Życie prywatne
Biegle mówi w języku ukraińskim, angielskim, polskim i rosyjskim. Posiada także podstawową znajomość francuskiego i niemieckiego[1].
Filmografia
- Девахан (2015) – dziewczyna
- Bring Us Your Women (2015) – Oxana Cherkashina (segment Mary Magdalene)
- Марія Магдалена (2016) – Maria
- Złe drogi (2020) – ratownik medyczny
- Syndrom Hamleta (2021) – Oksana
- Klondike (2020) – Irka
- Tata (2022) – funkcjonariuszka na granicy
- Polowanie na ćmy (2023) – sędzina Szymalska (odcinek 5)
- Zielona Granica (2023) – ukraińska uchodźczyni
- Absolutni debiutanci (2023) – mama Igora (odcinek 6)
- Ludzie i rzeczy (2024) – Olena
- Komisarz Alex (2024) – Maria Sidorow, siostra Sargieja (odcinek 275)
- Idź przodem, bracie (2024) – Oksana (odcinki 4, 6)
- Będziemy mieszkać razem (2024) – Anna (odcinki 1, 2, 3, 4, 5, 6)
- Brzydka siostra (2025) – kucharka
Przypisy
- 1 2 3 Oksana Cherkashyna - aktorka [online], e-talenta.eu [dostęp 2025-03-25] (pol.).
- 1 2 Черкашина Оксана Леонідівна [online], alibabaru.com, 21 lutego 2025 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2025-02-21] (ukr.).
- ↑ Школа актерского мастерства «Тесто» [online], testoschool.com, 8 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-08] (ukr.).
- ↑ Парад сміливців [online], zbruc.eu, 7 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-07] (ukr.).
- ↑ Денис Тимошенко, Спектакль «ДПЮ» помогает найти диалог между гражданскими и военными [online], radiosvoboda.org, 8 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-08].
- ↑ Евгения Олейник, "ДПЮ": война за пять простых уроков [online], rus.lb.ua, 6 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-06].
- ↑ Голос Харькова о войне. Театр «Прекрасные цветы» впервые заговорит на сцене в спектакле «ДПЮ» [online], m.allkharkov.ua, 8 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-08] (ros.).
- ↑ Иван Станиславский, «Ресторан Украина» на мариупольском Гогольфесте [online], mariupol.tv, 7 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-07] (ros.).
- ↑ «Дай, сколько можешь»: харьковские актёры рассказывают о коррупции [online], mediaport.ua, 7 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-07] (ros.).
- ↑ Євгенія Олійник, Олександр Фальков, «Мій дід копав…»: хаос пам’яті [online], korydor.in.ua, 4 lipca 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-04] (ukr.).
- ↑ Анастасії Головненко, Кінець удавання: мапи ідентичності українського [online], teatre.ua, 2 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-02] (ukr.).
- ↑ Перший перегляд українських театрів ДесантUA [online], archiwum.radiozagranica.pl, 8 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-08] (ukr.).
- ↑ Результати конкурсу на заміщення вакантної посади артиста драми в ТВЗК "Київський академічний театр драми і комедії на лівому березі Дніпра" [online], mincult.kmu.gov.ua, 20 maja 2021 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-20] (ukr.).
- 1 2 Oksana Czerkaszyna [online], powszechny.com [dostęp 2025-03-25] (pol.).
- ↑ Tomasz Domagała, W paszczy lwów – o spektaklu Katarzyny Szyngiery “Lwów nie oddamy” z Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie [online], domagalasiekultury.pl, 8 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-08] (pol.).
- ↑ Lwów nie oddamy [online], miroslawwlekly.pl, 5 grudnia 2020 [dostęp 2025-03-25] [zarchiwizowane z adresu 2020-12-05] (pol.).
- ↑ Michał Centkowski, Ukraińskie artystki: Krzyczymy o wojnie [online], vogue.pl, 7 marca 2022 [dostęp 2025-03-25] (pol.).
- ↑ Tina Jøhnk Christensen, Oksana Cherkashyna: “I am not the same” [online], goldenglobes.com, 10 kwietnia 2022 [dostęp 2025-03-25] (ang.).
- ↑ Sajin Shriijth, IFFK 2022: Klondike has an anti-war message: Oksana Cherkashyna [online], cinemaexpress.com, 12 grudnia 2022 [dostęp 2025-03-25] (ang.).
- 1 2 Oksana Cherkashyna [online], FilmPolski.pl [dostęp 2025-03-25] (pol.).
Linki zewnętrzne
- Oksana Czerkaszyna w bazie Filmweb
- Oksana Czerkaszyna w bazie IMDb (ang.)
