Onychonycteris finneyi

Onychonycteris finneyi
Simmons, Seymour, Habersetzer, and Gunnell, 2008
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Nadgromada	żuchwowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	nietoperze
Rodzina	Onychonycteridae
Rodzaj	Onychonycteris
Gatunek	Onychonycteris finneyi

Onychonycteris finneyi – wymarły, jeden z najbardziej prymitywnych z dotychczas poznanych, gatunków nietoperzy, którego skamieniałe, dobrze zachowane szczątki odkryła Bonnie Finney w 2003 r. w południowo-zachodniej części stanu Wyoming w USA. Gatunek został nazwany i opisany przez Nancy B. Simmons. Uważa się, że Onychonycteris finneyi stanowi brakujące pośrednie ogniwo ewolucyjne pomiędzy współczesnymi nietoperzami, a ich nielotnymi praprzodkami. Odkryty przodek nietoperzy żył 52,5 mln lat temu, w okresie wczesnego eocenu. Datę określono na podstawie analizy wieku warstw skalnych, w których spoczywał. Odkrycie Onychonycteris finneyi pozwoliło ustalić, że nietoperze zaczęły latać zanim wykształciły się u nich narządy i zdolność do echolokacji. Analiza szczątków wykazała, że w jego czaszce brak jest struktur wokół uszu umożliwiających echolokację. Wskazuje to, że w poszukiwaniu pożywienia Onychonycteris finneyi posługiwał się zmysłem wzroku i/lub powonienia. Rozwinięta klatka piersiowa dowodzi, że zwierzę latało, ale budowa jego skrzydeł wskazuje, że nie był on zbyt szybkim lotnikiem.

W odróżnieniu od dzisiejszych nietoperzy, które mają pazurki wyłącznie na kciuku i (u rodziny Rudawkowate) na drugim palcu, Onychonycteris finneyi posiadał pazurki na wszystkich pięciu palcach kończyny przedniej (stąd też pochodzi jego nazwa oznaczająca 'pazurzasty nietoperz').

• Nancy B. Simmons. "Jak uskrzydlały się ssaki". „Świat Nauki”. 1 (209), s. 50-57. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0867-6380. 

• Zdjęcie skamieniałego szkieletu Onychonycteris finneyi