Opéra national du Rhin

Opéra national du Rhin

(Opera Narodowa nad Renem)

Fasada gmachu Opery w Strasburgu
Państwo	Francja
Miejscowość	Strasburg
Adres	Plac Broglie 19
Styl architektoniczny	neoklasycyzm
Architekt	Nicolas Jean Villot
Rozpoczęcie budowy	1804
Ukończenie budowy	1821
Położenie na mapie Strasburga Opéra national du Rhin
Położenie na mapie Francji Opéra national du Rhin
Położenie na mapie regionu Grand Est Opéra national du Rhin
Położenie na mapie Dolnego Renu Opéra national du Rhin
48°35′10,406″N 7°45′07,502″E/48,586224 7,752084
Strona internetowa

Opéra national du Rhin (OnR) (Opera Narodowa nad Renem) – instytucja operowa, choreograficzna i teatralna regionu Alzacji, we wschodniej Francji, powstała z połączenia w 1972 roku trzech ośrodków: Opery w Strasburgu, Opery i Baletu (Ballet Du Rhin) w Miluzie, oraz Teatru Miejskiego w Colmarze z jego Studiem Operowym (ośrodkiem szkolenia młodych artystów)^[1]. Instytucja ta od 1997 roku posiada status opery narodowej^[2]. Przedstawienia odbywają się w sali przy Placu Broglie w Strasburgu, w Miluzie na scenach: La Filature i Théâtre de la Sinne, a w Colmarze w sali Théâtre Municipal. Sala koncertowa La Filature wraz z Orkiestrą Symfoniczną Miluzy pełni równocześnie rolę filharmonii^[3].

Historia opery w Strasburgu, sięga początku XVIII wieku, kiedy to w 1701 roku drewniany 'owsiany' spichlerz znajdujący się przy Placu Broglie, przekształcono w teatr operowy. Jednak z biegiem lat pomieszczenie to okazywało się coraz mniej odpowiednie. Po pożarze w 1800 r. podjęto decyzję o budowie nowej siedziby, a cztery lata później położono kamień węgielny pod budowę sali nazwanej „Teatrem Napoleona”^[4]. Prace ciągnęły się długo i trwały siedemnaście lat a projekt zmieniano czterokrotnie. Ostatecznie Nicolas Jean Villot zaprojektował neoklasycystyczną fasadę z sześcioma majestatycznymi kolumnami doryckimi, zwieńczoną sześcioma posągami muz, autorstwa Landolina Ohnmachta^[5], które stanęły na tarasie portyku. W 1821 r. inwestycja została ukończona^[6][7]. W tym samym roku, po śmierci Napoleona obiekt przemianowano na „Teatr Francuski”. W 1854 roku sala została odrestaurowana i powiększona a jej wnętrza przybrały wówczas wygląd, taki jaki jest do dziś. 10 września 1870 roku, w trakcie Bitwy pod Strasburgiem, ostrzał artyleryjski doprowadział do niemal całkowitego zniszczenia budynku, jednak posągi sześciu muz na frontonie zostały cudownie zachowane^[6]. W mieście, które znalazło się pod panowaniem niemieckim, władze postanowiły odbudować teatr w identyczny sposób. Ponownie otwarty, 4 września 1873 r., nazwano „Cesarskim Teatrem koncesyjnym”^[8]. Trzynaście lat później miasto odzyskało kontrolę nad instytucją, która stała się wówczas „Teatrem miejskim w Strasburgu”, przeprowadzono rozbudowę, do tylnej fasady, nad brzegiem rzeki Ill, dobudowując rotundę w 1888 roku. Po klęsce Niemiec w I wojnie światowej ponownie staje się teatrem francuskim. Pod kierownictwem Paula Bastide zostaje odtworzony francuski zespół śpiewaków i wraca narodowy repertuar. Oficjalne otwarcie 8 marca 1919 r. uświetniło przedstawienie Samsona i Dalili Saint-Saënsa. Kiedy w 1940 r. ponownie znalazł się pod okupacją niemiecką, kontynuował swoją działalność, został unowocześniony a salę wyposażono w obrotową scenę^[6][9].

W kolejnych dekadach IV Republiki teatr opierał się powolnemu topnieniu liczby widzów, aż do momentu, gdy z inicjatywy kompozytora i dyrektora muzycznego (1966–1974) Marcela Landowskiego, trzy alzackie miasta wspólnymi siłami stworzyły instytucję Opéra national du Rhin. Budynek przy Placu Broglie połączył w ten sposób swój los z losem innych teatrów w regionie, nadal pozostając centrum opery, która od 1997 r. stała się instytucją państwową^[3][2].