Opactwo św. Piotra w Solesmes
 Budynek opactwa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Właściciel | |
| Prowincja | |
| Opat |
Dom Philippe Dupont OSB |
| Fundator |
Geoffroy, Lord Sablé |
| Data budowy |
1010 |
| Data zamknięcia |
1791 |
| Data zburzenia |
1832 (częściowo) |
| Data reaktywacji |
1833 |
Położenie na mapie Francji  | |
 47°51′08″N 0°18′11″E/47,852222 0,303056 | |
| Strona internetowa | |
Opactwo św. Piotra w Solesmes – męski klasztor benedyktyński w Solesmes, we Francji, ufundowany w 1010 roku, zamknięty podczas Rewolucji Francuskiej w 1791 roku, a następnie reaktywowany w 1833 roku. Słynie przede wszystkim ze śpiewu chorału gregoriańskiego. Jest opactwem macierzystym Kongregacji Solesmeńskiej.
Historia
Opactwo zostało ufundowane w 1010 roku przez Geoffroya z Sablé. Zniszczone zostało przez wojska angielskie podczas wojny stuletniej. Zostało jednak odbudowane w zmienionej postaci[1].
W 1664 opactwo dołączyło do Kongregacji św. Maura[2].
Likwidację opactwa przyniosła Rewolucja francuska, której władze zmusiły mnichów do opuszczenia klasztoru w 1791 roku.
Klasztor został reaktywowany w 1833 roku przez Dom Prospera Guérangera. Doprowadził on do ponownego rozkwitu opactwa, co umożliwiło powstanie nowych fundacji i reaktywację zamkniętych klasztorów[3]. Między innymi w 1866 otwarto żeńskie opactwo św. Cecylii w Solesmes, zaś najnowszą fundacją opactwa jest klasztor św. Benedykta w Palendriai, ufundowany w 1998 roku.
Klasztor stanął na czele powołanej w 1837, przez papieża Grzegorza XVI w brewe Innumeras inter nowej benedyktyńskiej Kongregacji Francuskiej, której zadaniem miało być odnowienie wiedzy o starożytności kościelnej, przywrócenie z zapomnienia, w które popadły, zdrowych tradycji prawa kanonicznego i świętej liturgii, potwierdzenie z niezmienną stałością i obrona przeciw wszelkim napadom nowinkarstwa prawa i przepisów Stolicy Świętej[4]
Solesmes stało się miejscem odnowy liturgii łacińskiej i chorału gregoriańskiego, poprzez usunięcie powstałych z biegiem czasu zniekształceń i przywrócenia śpiewu do pierwotnej postaci[5]. Opactwo zainicjowało też odrodzenie francuskiego monastycyzmu, zniszczonego po Rewolucji Francuskiej.
Opaci klasztoru po reaktywacji
| # | Imię i nazwisko | Portret | Od | Do |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Dom Prosper Guéranger |  |
1837 | 1875 |
| 2 | Dom Charles Couturier |  |
1875 | 1890 |
| 3 | Dom Paul Delatte |  |
1890 | 1921 |
| 4 | Dom Germain Cozien |  |
1921 | 1959 |
| 5 | Dom Jean Prou |  |
1959 | 1992 |
| 6 | Dom Philippe Dupont[6] | |
1992 | – |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ History:The Middle Ages
- ↑ History: Modern era
- ↑ History: Contemporary era
- ↑ Duch Solesmes. W: Paweł Milcarek: Historia Mszy.
- ↑ Metoda Solesmes
- ↑ Abbots of Solesmes