Oscylacja arktyczna

Oscylacja Arktyczna (ang. Arctic Oscillation; AO) to zjawisko pogodowe wokół bieguna północnego na północ od 55. równoleżnika szerokości geograficznej północnej. Jest to ważny tryb zmienności klimatycznej dla półkuli północnej. Analogiczna oscylacja na półkuli południowej to oscylacja antarktyczna. Indeks Oscylacji Arktycznej jest definiowany przy użyciu dziennych lub miesięcznych anomalii wysokości geopotencjalnej na poziomie 1000 hPa w szerokościach geograficznych od 20°N do 90°N. Anomalie są rzutowane na pierwszą empiryczna funkcję ortogonalną miesięcznej średniej wysokości geopotencjału na poziomie 1000 hPa w okresie 1979-2000. Następnie wynikający z tego rzutowania szereg czasowy jest normalizowany według odchylenia standardowego miesięcznego indeksu[1][2].

Przypisy

  1. ↑ David W. J. Thompson, John Michael Wallace. The Arctic oscillation signature in the wintertime geopotential height and temperature fields. „Geophysical Research Letters”. 25 (9), s. 1297–1300, 1998. DOI: 10.1029/98GL00950. (ang.).
  2. ↑ Innymi słowy, indeks oscylacji arktycznej nie jest indeksem w sensie znormalizowanej różnicy pomiędzy dwiema wartościami. Zamiast tego, najpierw jest policzona klimatologia tego jak wygląda dominująca struktura zjawiska, a następnie patrzymy ("rzutujemy") jak dla danego dnia w roku sytuacja jest podobna do tej dominujacej klimatycznie. Ta wartośc określa indeks (podobieństwo) oscylacji arktycznej.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.