Oxybelis vittatus

Oxybelis vittatus
(Girard, 1854)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Podgromada

diapsydy

Rząd

łuskonośne

Podrząd

węże

Infrarząd

Alethinophidia

Nadrodzina

Colubroidea

Rodzina

połozowate

Podrodzina

Colubrinae

Rodzaj

Oxybelis

Gatunek

Oxybelis vittatus

Synonimy
  • Dryinus aeneusWagler, 1824[1]
  • Dryophis vittatus Girard, 1854[2]
  • Oxybelis aeneus aeneusBogert & Oliver, 1945[3]
  • Oxybelis aeneusKeiser, 1974 (częściowo)[3]

Oxybelis vittatus – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae). Występuje w Ameryce Centralnej. Prowadzi dzienny, nadrzewny tryb życia.

Systematyka

Takson ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1854 roku Charles Frédéric Girard na łamach „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Autor nadał wężowi nazwę Dryophis vittatus[2]. Jako miejsce typowe podał wyspę Taboga w Zatoce Panamskiej (Panama). Holotyp jest oznaczony jako USNM 7315[a]. Takson ten był dawniej synonimizowany z Oxybelis aeneus, ale w 2020 roku w wyniku badań filogenetycznych Jadin ze współpracownikami potwierdzili status gatunkowy Oxybelis vittatus[1]. Nie wyróżnia się podgatunków[3].

Etymologia

  • Oxybelis: gr. οξυβελης oxubelēs „ostro zakończony, ostry”[4].
  • vittatusłac. vittatus – „wstążka, ozdobiony wstążką”[3].

Morfologia

Jest to średniej wielkości wąż o głowie z cienkim pyskiem o dużej szczęce. Górna część głowy jednolicie brązowa, z lekko widocznym ciemniejszym paskiem ocznym, poniżej którego boki i spód głowy są białawe lub żółtawe. Tułów cienki i smukły, przeważnie jednolicie jasnobrązowy. Brzuch jednolity, od białawego do żółtozielonego, ostro odcięty od grzbietu. Ogon długi[2][3].

Wymiary[2][3]:

Samiec Samica
Długość całkowita (mm) 1149–1323 940–1345
Długość SVL[b] (mm) 653–763 510–832
Długość TL[c] (mm) 460–560 410–518
Tarczki brzuszne 179–197 184–203
Tarczki podogonowe 154–188 146–184

Występowanie

Oxybelis vittatus występuje w Panamie i prawdopodobnie dalej na południe do departamentu Chocó w zachodniej Kolumbii[3].

Ekologia i zachowanie

Gatunek prowadzi dzienny, nadrzewny tryb życia. Dieta tego gatunku składa się z małych ryb (np. z rodzaju Rivulus), płazów (np. drzewołaz karłowaty), jaszczurek (m.in. bazyliszek zwyczajny, Anolis auratus, Gymnophthalmus speciosus, legwan zielony, Gonatodes albogularis, Cnemidophorus lemniscatus)[5].

Status zagrożenia

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN wąż Oxybelis vittatus nie jest jeszcze uwzględniany[6].

Uwagi

  1. USNM – Smithsonian Institution, Narodowe Muzeum Historii Naturalnej (NMNH – National Museum of Natural History), Waszyngton[7].
  2. SVL – ang. Snout–vent length – odległość od przodu głowy do odbytu.
  3. TL – ang. Tail length – długość ogona od odbytu do końca ogona.

Przypisy

  1. 1 2 Robert C. Jadin i inni, Not withering on the evolutionary vine: systematic revision of the Brown Vine Snake (Reptilia: Squamata: Oxybelis) from its northern distribution, „Organisms Diversity & Evolution”, 20, 2020, s. 723–746, DOI: 10.1007/s13127-020-00461-0 (ang.).
  2. 1 2 3 4 Charles Girard, Abstract of a report to Lieut. James M. Gilliss, U.S.N., upon the reptiles collected during the U.S.N. Astronomical Expedition to Chili, „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”, 7, 1854, s. 226–227 (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 P. Uetz & J. Hallermann, Oxybelis vittatus (GIRARD, 1854), [w:] The Reptile Database [online] [dostęp 2025-03-08] (ang.).
  4. J.G. Wagler: Natürliches System der Amphibien, mit vorangehender Classification der Säugethiere und Vögel. Ein Beitrag zur vergleichenden Zoologie. München, Stuttgart und Tübingen: In der J.G. Cotta’scchen Buchhandlung, 1830, s. 183. (niem.).
  5. Francisco R.F. da Costa i inni, A review of the diet of Oxybelis aeneus group (Squamata: Colubridae) including two new prey records from north-eastern Brazil, „Herpetology Notes”, 15, 2022, s. 785–795 (ang.).
  6. Taxonomy: Oxybelis – Genus. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2025-03-08]. (ang.).
  7. Mark Henry Sabaj, Codes for Natural History Collections in Ichthyology and Herpetology, „Copeia”, 108 (3), 2020, s. 593–669, DOI: 10.1643/ASIHCODONS2020 (ang.).

Bibliografia