Pałacyk Śleszyńskich w Warszawie
![]() Budynek od strony Alej Ujazdowskich | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Ukończenie budowy |
1826 |
| Zniszczono | |
| Odbudowano |
1947–1948 |
| Pierwszy właściciel |
Stanisław Śleszyński |
Położenie na mapie Warszawy ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego ![]() | |
Pałacyk Śleszyńskich – pałac znajdujący się w Alejach Ujazdowskich 25 w Warszawie.
Historia
Pałac został wybudowany w 1826 według projektu Antonia Corazziego dla kapitana batalionu saperów Stanisława Śleszyńskiego i jego żony Gertrudy Emilii z Jakubowskich[2]. Śleszyński był również dzierżawcą i pomysłodawcą pobliskiej Doliny Szwajcarskiej[3].
Nieruchomość należała do rodziny Śleszyńskich do 1852[4]. W 1840 mieścił się w nim konsulat Wielkiej Brytanii. Później budynek należał m.in. do Lesserów, Potockich i Kirchmajerów.
Najbardziej charakterystycznym elementem dwukondygnacyjnego, pięcioosiowego budynku jest monumentalny portyk, zwieńczony frontonem.
Budynek został zniszczony podczas II wojny światowej. Został odbudowany w 1947–1948 według projektu Heleny i Szymona Syrkusów. W 1965 został wpisany do rejestru zabytków[1].
Nieruchomość połączono z sąsiadującą posesją przy Al. Ujazdowskich 23 (willa Gawrońskich) z przeznaczeniem dla ambasady Jugosławii. Następnie mieściła się w nim ambasada Serbii.
Przypisy
- 1 2 Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) – stan na 30 września 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 31. [dostęp 2025-01-18].
- ↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 201–202.
- ↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 204.
- ↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 203.
Bibliografia
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 608. ISBN 83-01-08836-2.



