Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua w Warszawie
 nr rej. 597 z 1 VII 1965[1] | |
 Pałacyk widziany ze skrzyżowania ul. Pięknej i Alej Ujazdowskich | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1866 |
| Ukończenie budowy |
1868 |
| Ważniejsze przebudowy |
odbudowa 1948–1949 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′26,77″N 21°01′24,65″E/52,224103 21,023514 | |
Pałacyk Wilhelma Ellisa Raua – neorenesansowy pałac zaprojektowany przez Leandra Marconiego dla Wilhelma Ellisa Raua, znajdujący się przy Al. Ujazdowskich 27 róg ul. Pięknej w Warszawie. Siedziba Ambasady Szwajcarii.
Historia
Wilhelm Rau był warszawskim przemysłowcem, współzałożycielem zakładów metalowych firmy „Lilpop, Rau i Loewenstein”[3]. W 1865 zatrudnił Leandra Marconiego do budowy pałacyku na swojej posesji w Alejach Ujazdowskich[4]. Wybudowano go w latach 1866–1868 w stylu włoskiego renesansu.
W fasadzie pałacyku umieszczono ryzality wzbogacone portykami z okrągłymi balkonami. W narożach ryzalitów elewacji frontowej znajdowały się figury przedstawiające Architekturę i Rzeźbę wykonane przez Marconiego oraz posągi Malarstwa i Mechaniki dłuta Andrzeja Pruszyńskiego[3]. Ludwik Kucharzewski stworzył dekoracje fontanny oraz dwóch grup rzeźbiarskich[3]. W pracach nad dekorowaniem wnętrz pałacu pracował także malarz Jan Strzałecki[3].
W 1906 właścicielką pałacu została Maria z Sapiehów Branicka[3]. Zmarła w 1919; pałacyk odziedziczyła po niej jej córka Maria Radziwiłłowa[3]. Po 1906 pałacyk rozbudowano od strony ogrodu dodając dwa krótkie skrzydła[3].
W drugiej połowie dwudziestolecia międzywojennego pałac wynajmowany był przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i pełnił funkcję rezydencji wiceministra Jana Szembeka[3].
Budynek spłonął w 1944[5]. W latach 1948–1949 został odbudowany ze zmianami według projektu Szymona Syrkusa i szwajcarskiego architekta Hansa Schmidt z przeznaczeniem na siedzibę Ambasady Szwajcarii. W czasie nie uwzględniono rzeźb znajdujących się wcześniej w elewacjach, a elewacja ogrodowa została zniekształcona w wyniku wbudowania między skrzydła garaży[3].
W 1965 pałac został wpisany do rejestru zabytków[1].
Przypisy
- 1 2 Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) – stan na 30 września 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 31. [dostęp 2025-01-18].
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 605. ISBN 83-01-08836-2.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 139. ISBN 83-223-2047-7.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 208.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 606. ISBN 83-01-08836-2.