Paeneutheia pallida

Paeneutheia pallida – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny balinków, jedyny z monotypowego rodzaju Paeneutheia.

Gatunek i rodzaj opisane zostały po raz pierwszy w 2013 roku przez Pawła Jałoszyńskiego na łamach „Bulletin of the National Science Museum”. Jako lokalizację typową wskazano Bukit Soeharto w indonezyjskim Boreno Wschodnim. Nazwa rodzajowa oznaczać ma po łacinie „bliska [rodzajowi] Eutheia”, a epitet gatunkowy znaczy tyle co „blada”^[1].

Według wyników analizy filogenetycznej Pawła Jałoszyńskiego z 2013 roku takson ten zajmuje pozycję siostrzaną względem rodzaju Euthiopsis^[2].

Chrząszcz o smukłym, dość płaskim ciele długości od 0,8 do 1,1 mm, ubarwionym żółtawobrązowo i przeciętnie gęsto porośniętym półwzniesionymi, stosunkowo krótkimi szczecinkami^[1].

Głowa jest szersza niż dłuższa, najszersza na wysokości bardzo dużych i sklepionych oczu, o poprzecznej i słabo na przednim brzegu wykrojonej wardze górnej, stromo opadającym i ku prawie prostokątnemu nadustkowi zwężonym czole, szerokim i równomiernie sklepionym ciemieniu oraz wyraźnych, acz krótkich skroniach zwężających się ku szerokiej potylicy. Smukłe czułki osadzone są dużych, wąsko pośrodku odseparowanych jamkach między przednimi krawędziami oczu. Trzonek i nóżkę czułki mają powiększone, a duży, owalny człon jedenasty ma rozległą jamkę na wewnętrzno-bocznej krawędzi. Szczęki mają głaszczki o małych członach pierwszym i drugim^[1], silnie skróconym i wyraźnie szerokim, prawie trójkątnym członie trzecim oraz guziczkowatym członie czwartym^[1][2].

Nieznacznie szersze niż dłuższe, najszersze przed środkiem długości przedplecze ma zaokrąglone brzegi przedni i boczne, dobrze zaznaczone kąty tylne, od których do najszerszego jego miejsca ciągną się ostre listewki boczne i przy których leżą krótkie żeberka boczne, lekko łukowaty brzeg nasadowy oraz parę małych, ale bardzo wyraźnych dołków przynasadowych, połączonych poprzeczną bruzdką. Niewielka tarczka ma trójkątny kształt. Pokrywy są najszersze w przedniej połowie, na szczytach osobno ścięte z zaokrąglonymi kątami przyszwowymi^[1]. Na każdej znajduje się pojedynczy, pozbawiony szczecinek, szczątkowo zaznaczony dołek przypodstawowy^[1][2], umieszczony bliżej tarczki niż barku. Skrzydła tylnej pary są w pełni wykształcone, dwukrotnie dłuższe od pokryw, opatrzone szeregiem gęsto rozmieszczonych, bardzo długich szczecinek na krawędziach tylnych^[1]. Przedpiersie ma długi, dość szeroki, na szczycie ścięty wyrostek międzybiodrowy. Panewki przednich bioder są pozamykane. Wyrostek międzybiodrowy śródpiersia jest zaopatrzony w pośrodkowe żeberko, silnie dobrzusznie rozbudowany i wąsko rozdziela biodra środkowej pary^[1][2]. Zapiersie jest szerokie i równomiernie sklepione. Biodra ostatniej pary są bardzo szeroko rozstawione. Odnóża mają dość małe i wydłużone krętarze, smukłe w nasadowej ⅓, rozszerzone w środkowej ⅓ i zwężające się w odsiebnej ⅓ uda oraz chude i lekko zakrzywione golenie^[1].

Na spodzie odwłoka widocznych jest sześć sternitów, z których pierwszy jest niemal tak długi jak dwa następne razem wzięte, a ostatni poprzecznie prawie trójkątny i dłuższy niż dwa poprzednie razem wzięte. Genitalia samca zawierają stosunkowo duży edeagus o wydłużonej, bulwaistej części nasadowej i dobrze od niej wyodrębnionej, smukłej części wierzchołkowej^[1]. W części nasadowej leży rozległe pole błoniaste, na którym zaczepia się apofiza wewnętrzna^[2]. Płat wierzchołkowy zwęża się stopniowo ku dobrze odciętemu, ku dołowi zagiętemu, prostokątnemu szczytowi. W połowie odsiebnej owego płata leży na brzusznej ścianie słabo zesklerotyzowana, podługowata płytka. Długie i smukłe paramery^[1] są na długim odcinku przyrośnięte do płata środkowego, tylko w odsiebnych połowach wolne^[2]. Każda ma dwie szczecinki wierzchołkowe^[1].

Gatunek orientalny, endemiczny dla Borneo, znany wyłącznie z miejsca typowego na wschodzie wyspy^[1].