Paul Blobel
 | |
 SS-Standartenführer | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Paul Blobel (ur. 13 sierpnia 1894 w Poczdamie, zm. 7 czerwca 1951 w Landsberg am Lech) – SS-Standartenführer, członek SD i jeden z najwyższych oficerów Einsatzgruppe C.
Życiorys
Urodzony w Poczdamie, w 1912 roku rozpoczął naukę do zawodu murarza, rok później rozpoczął studia z architektury i pracował przez pewien czas jako cieśla. Uczestniczył w I wojnie światowej (za swoją dzielną postawę otrzymał Krzyż Żelazny pierwszej klasy). Po zakończeniu wojny kontynuował studia z architektury, następnie pracował w tym zawodzie dla kilku firm. Po utracie pracy w 1931, wstąpił do NSDAP[1], gdzie otrzymał numer 844662, a w 1932 do SS (nr SS 2910)[2]. Od 1934 był także członkiem SD, w której szybko awansował.
Od czerwca 1941 do 13 stycznia 1942 Blobel dowodził oddziałem Sonderkommando 4a wchodzącym w skład Einsatzgruppe C. Jego jednostka działała na okupowanych wschodnich terenach byłej II RP oraz Ukrainie, dokonując masowych morderstw na Żydach m.in. w Łucku, Dubnie, Żytomierzu i Berdyczowie. Podległy mu pododdział Augusta Häfnera dokonał także głośnej masakry 90 żydowskich sierot z Białej Cerkwi. Po upadku Kijowa Blobel dowodził wielką masakrą Żydów kijowskich w Babim Jarze (29 i 30 września 1941). Ostatnią akcją jaką przeprowadził była likwidacja Żydów w Charkowie w grudniu 1941. 13 stycznia 1942 został odwołany ze stanowiska dowódcy Sonderkommando 4a z powodów zdrowotnych (spowodowane one były nadużywaniem przez Blobela alkoholu). W sumie oblicza się, iż jest on odpowiedzialny za śmierć ok. 60 tysięcy osób.
Następnie Blobel został kierownikiem tzw. akcji 1005[3]. Jego zadaniem było usunięcie wszelkich śladów dokonanych przez nazistów zbrodni. Blobel kierował akcją z Łodzi, a jego bezpośrednim przełożonym był szef gestapo Heinrich Müller. Jego oddziały (tzw. Sonderkommanda 1005) w 1943 ekshumowały zwłoki pomordowanych ofiar na terenie ZSRR i Polski, a następnie paliły je na specjalnie przygotowanych paleniskach (sposób ten wynalazł sam Blobel i zastosował go po raz pierwszy w Chełmnie nad Nerem, następnie stosowany był on także m.in. w Auschwitz-Birkenau). W późniejszym okresie w obozach zagłady wybudowano specjalnie w tym celu wielkie krematoria. Sonderkommanda 1005 składały się z Żydów oraz więźniów innych narodowości, których likwidowano bezzwłocznie po wykonaniu zadania.
Blobel znalazł się na ławie oskarżonych w dziewiątym procesie norymberskim przed amerykańskim trybunałem wojskowym (tzw. proces Einsatzgruppen). Przyznał się do wymordowania 10 do 15 tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci, jednak według dokładnych ustaleń trybunału liczba ta wynosiła ponad 59 tysięcy ludzi. 10 kwietnia 1948 r. Blobel skazany został na śmierć przez powieszenie i, wraz z trzema innymi oficerami Einsatzgruppen, stracony 7 czerwca 1951 r. w więzieniu Landsberg.
Odznaczenia
- Krzyż Żelazny II Klasy (1914)[4]
- Krzyż Żelazny I Klasy (1914)[4]
- Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (6 lutego 1935)[4]
- Okucie Ponownego Nadania Krzyża Żelaznego II Klasy[4]
- Okucie Ponownego Nadania Krzyża Żelaznego I Klasy[4]
- Krzyż Zasługi Wojennej II klasy z mieczami[4]
- Krzyż Zasługi Wojennej I klasy z mieczami[4]
Przypisy
- ↑ Bundesarchiv R 9361-IX KARTEI/3240079
- ↑ „Oświęcim w oczach SS”, KAW, Katowice 1985, ISBN 83-03-01024-7, s. 263.
- ↑ Dariusz Libionka: Zagłada Żydów w Generalnym Gubernatorstwie. Lublin: Państwowe Muzeum na Majdanku, 2017, s. 211. ISBN 978-83-62816-34-7.
- 1 2 3 4 5 6 7 Blobel, Paul - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-06-21].