Pienik ślinianka
| Philaenus spumarius | |||
| (Linnaeus, 1758) | |||
.jpg) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| (bez rangi) | piewiki | ||
| Podrząd |
Cicadomorpha | ||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Philaenus | ||
| Gatunek |
pienik ślinianka | ||
| Synonimy | |||
| |||
Pienik ślinianka (Philaenus spumarius) – gatunek pluskwiaka z rodziny pienikowatych. W Polsce pospolity[1].
Morfologia i biologia
Pluskwiak o ciele owalnym, wydłużonym, długości od 5,8 do 6,7 mm. Ubarwienie tego owada jest bardzo zmienne, od jasnego do ciemnego, może być jednobarwne lub wzorzyste. Głowa o silnie wypukłym, jasnym z ciemnymi, poprzecznymi pasami frontoclypeus. Dwa początkowe człony czułków jasne. Kształt kolców na edeagusie samców zmienia się stopniowo od populacji północno- do południowoeuropejskich[2].
Dorosłe osobniki są słabo widoczne. Larwy są jaskrawozielonego koloru i żyją na różnych roślinach w wydzielinie podobnej do śliny, powstałej na skutek wdmuchiwania powietrza we własne odchody zawierające białko (stąd efekt spienienia). Chroni je ona przed wysychaniem i drapieżnikami[1].
Ten szkodnik upraw występuje licznie na łąkach i w zaroślach krzewiastych, również na brzegach lasów.
Występowanie
Holarktycznie rozprzestrzeniony, polifagiczny ubikwist. W Polsce najpospolitszy z piewików[3].
Przypisy
- 1 2 Eisenreich W., Handel A., Zimmer U.: Rozpoznawanie roślin i zwierząt. Praktyczny przewodnik. Warszawa: Elispa Sp. z o.o., 2005, s. 300. ISBN 83-7265-073-X.
- ↑ Walter J. Le Quesne: Handbooks for the identification of British Insects. Vol. II. part 2 (a). Hemiptera. Cicadomorpha (excluding Deltocephalinae and Typhlocybinae). Londyn: Royal Entomological Society of London, 1965, s. 7.
- ↑ Philaenus spumarius. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2016-03-10].