Piotr Łaguna

Piotr Łaguna

1 zwycięstwo
Wing Commander
Data i miejsce urodzenia	11 października 1905 Kędziorowo
Data i miejsce śmierci	27 czerwca 1941 koło Coquelles
Przebieg służby
Lata służby	1920 i 1924–1941
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	2 pułk lotniczy 1 pułk lotniczy XV dywizjon bombowy dywizjon 302 1 Polskie Skrzydło Myśliwskie
Stanowiska	dowódca skrzydła
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: kampania wrześniowa kampania francuska bitwa o Anglię
Odznaczenia

Piotr Łaguna herbu Grzymała (ur. 11 października 1905 w Kędziorowie w ówczesnym powiecie szczuczyńskim guberni łomżyńskiej^[1] , zm. 27 czerwca 1941 koło Coquelles) – oficer pilot lotnictwa wojskowego II RP i Polskich Sił Powietrznych, podpułkownik (ang. Wing Commander) Królewskich Sił Powietrznych.

Pochodził z gałęzi podlaskiej rodziny Łagunów herbu Grzymała. Był synem Piotra dzierżawcy majątku w Kędziorowie i jego żony Julianny z Chludzińskich herbu Cholewa. Ukończył 15 sierpnia 1927 Oficerską Szkołę Lotnictwa w Dęblinie^[2] z 28. lokatą^[3]. Skierowany w stopniu sierżanta podchorążego do 3 pułku lotniczego w Poznaniu. Mianowany w 1928 podporucznikiem i skierowany do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na kurs pilotażu^[2]. W 1930 roku został mianowany porucznikiem^[4]. 2 marca 1931 roku został skierowany na kurs w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania^[5].

W 2 pułku lotniczym w Krakowie odbył kurs pilotażu myśliwskiego i otrzymał przydział do poznańskiego dywizjonu myśliwskiego^[6]. W 1936 został mianowany kapitanem^[1] . Studiował w Wyższej Szkole Lotniczej w 1938, a po jej ukończeniu w 1939 został przydzielony do 1 pułku lotniczego w Warszawie. W kampanii wrześniowej uczestniczył jako oficer nawigacyjny XV dywizjonu bombowego^[7][6].

Przez Rumunię przedostał się do Francji. We Francji był zastępcą dowódcy polskiego Dywizjonu I/145^[6], latającego na lekkich myśliwcach Caudron CR.714 a od 10 czerwca 1940 do końca działań wojennych na tamtym terenie pełnił obowiązki dowódcy po rannym majorze Kępińskim^[8]. 10 czerwca zestrzelił niemiecki myśliwiec Bf 109^[9]. 21 czerwca razem z żołnierzami dywizjonu ewakuował się statkiem do Anglii^[10]. Wstąpił tam do RAF i otrzymał numer służbowy P-1287^[11]. Od 26 lipca 1940 był dowódcą eskadry „A” w dywizjonie 302, w którym uczestniczył w bitwie o Anglię, a od 10 grudnia 1940 był dowódcą tegoż dywizjonu. 8 maja 1941 roku został zestrzelony na myśliwcu Hawker Hurricane (nr Z3435) nad kanałem La Manche, lądując na brzegu angielskim na spadochronie^[12]. Od 28 maja 1941 dowodził 1 Polskim Skrzydłem Myśliwskim^[7][6].

27 czerwca 1941 odbywał lot bojowy na samolocie Supermarine Spitfire (nr ser. P 8331, znaki RF-M)^[13], który polegał na wymiataniu i ostrzeliwaniu celów naziemnych w rejonie Le Touquet-Paris-Plage – Gravelines we Francji^[6]. W rejonie Calais podczas ataku na niemieckie lotnisko samolot Łaguny został trafiony pociskiem z działka przeciwlotniczego i runął na ziemię koło Coquelles. Pilot zginął. Został pochowany na cmentarzu Pihen-lès-Guînes we Francji, grób nr 6, rząd A, działka wojskowa^[6]. Pośmiertnie mianowany podpułkownikiem^[1] .

Zaliczono mu 1 zestrzelenie pewne, został sklasyfikowany na 274 pozycji listy Bajana^[14].

Był mężem Wandy, miał dwójkę dzieci - Ewę i Jana. Jego rodzina znalazła się na terenach okupowanych przez ZSRR, przez Indie przedostali się do Australii^[15].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 9093
• Krzyż Walecznych
• Medal Lotniczy
• Krzyż Kawalerski Orderu Korony Jugosłowiańskiej (przed 1935)^[16]

Piotr Łaguna został doceniony przez Scotta Booth, brytyjskiego założyciela organizacji non-profit "LAGUNA'S Spitfire Legacy", w którym to opisuję historię tego dzielnego pilota oraz ogólny nieoceniony wkład wszystkich polskich lotników w bitwie o Anglię, ponad 18 tysięcy kobiet i mężczyzn, by podtrzymać pamięć o nich i szerzyć tę spuściznę na wszelkich imprezach awiacyjnych i w brytyjskich szkołach. Pomysł założenia LSL powstał po tym, gdy w roku 1986 znaleziono silnik Rolls-Royce Merlin, 3 metry pod ziemią na terenie Francji z jak się później okazało rozbitego Spifire'a P8331 Łaguny. Silnik nabył Scott Booth i początkowo po odrestaurowaniu zamierzał zrobić z niego stolik do kawy^[17]. Jednakże gdy okazało się, że silnik posiada nadal czytelne numery i udało się sprawdzić jego historię, zarzucił projekt i z członkami swojej rodziny utworzył organizację, która nagłaśnia dokonania polskiego dywizjonu 302 oraz najbardziej znanego 303. To właśnie im między innymi, jak wspominał założyciel organizacji, Winston Churchill zawdzięczał tak wiele, w swych legendarnych już słowach: "Never in the field of human conflict was so much owed by so many to so few." "Nigdy w dziejach wojen tak liczni nie zawdzięczali tak wiele tak nielicznym."

Celem LSL jest budowa repliki Spitfire′a Piotra Łaguny^[17]. Jeden z członków organizacji, marynarz Royal Navy Jack Booth, został za te działania w 2024 roku odznaczony brązowym Medalem Wojska Polskiego^[17].

• Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich: poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1989, s. 368–369. ISBN 83-11-07329-5.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
• Adam Ostrowski: Wing Commander Piotr Łaguna. 2011. [dostęp 2015-07-23].
• Bartłomiej Belcarz: Polskie lotnictwo we Francji 1940. Sandomierz: Stratus, 2001. ISBN 83-916327-6-8.

Laguna's Spitfire Legacy dostęp: 2022-01-24