Piotr Komorowski (1580–1640)
![]() | |
![]() Korczak | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1580 |
| Data i miejsce śmierci |
28 lub 29 października 1640 |
| Ojciec | |
| Matka |
Anna Płazianka |
| Żona |
Katarzyna Przerębska, Marcjanna Boguszówna |
Piotr Komorowski herbu Korczak (ur. 1580 w Gołuchowcu, zm. 28 lub 29[1] października 1640 w Suchej Beskidzkiej) – starosta oświęcimski, właściwy twórca „państwa suskiego”[2][3].
Życiorys
Urodził się w 1580 r. w Gołuchowcu, jako syn Krzysztofa Komorowskiego, kasztelana oświęcimskiego i starosty barwałdzkiego (wg innych opracowań kasztelana sandeckiego[1]) oraz Anny Płazianki[2][4]. Miał kilkanaścioro rodzeństwa[5], w tym dwu braci, którzy dożyli wieku dorosłego – Aleksandra (nad którym sprawował kuratelę do 1620[1]) oraz Mikołaja[4]. Od stycznia 1592 r. studiował na uniwersytecie katolickim w Ingolstadt[6]. W 1600 r. walczył w czasie wyprawy hetmana Jana Zamoyskiego przeciw hospodarowi wołoskiemu Michałowi Walecznemu[2], uczestnicząc m.in. w bitwie pod Teleżyną[1].
W 1608 r. przejął po zmarłym ojcu Suchą Beskidzką oraz Stryszawę, Krzeszów i Tarnawę wraz z okolicznymi nowo założonymi wsiami[2]. O te ziemie stoczył następnie zbrojny konflikt z braćmi[1]. Utworzył na tych terenach dobrze zarządzany zespół posiadłości prywatnych, nazywany „państwem suskim”[2]. W latach 1608–1614 rozbudował dwór Kaspra Suskiego w Suchej Beskidzkiej, przekształcając go w okazałą rezydencję[1].
W latach 1613–1614 wybudował w Suchej kościół, konsekrowany w grudniu 1624 r. W 1617 r. zmagał się z chorobą oka, z której według tradycji został cudownie uzdrowiony. Uzdrowienie, jak odnotowano w księdze Bractwa Najświętszego Sakramentu i Pięciu Ran Pana Jezusa, działającego przy kościele Bożego Ciała w podkrakowskim Kazimierzu, nastąpiło po modlitwach do świętego Stanisława Kazimierczyka (1433–1489), kanonika regularnego laterańskiego, którego grób znajdował się w tymże kościele. To dało Komorowskiemu asumpt do sprowadzenia w 1624 roku do Suchej kanoników regularnych laterańskich z prepozytury p.w. Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu, dla których w 1625 r. ufundował w Suchej osobną prepozyturę, a w 1626 r. doprowadził do ustanowienia dla nich w Suchej parafii[6]. W 1615 ufundował świątynię w Krzeszowie[1].
W 1616 r. został starostą oświęcimskim[1], pełniąc różne funkcje w księstwach zatorskim i oświęcimskim[2]; był m.in. sędzią kapturowym swojego powiatu w 1632[1]. W 1633 r. posłował na sejm koronacyjny, został też deputatem do Trybunału Radomskiego w tym samym roku[1]. W 1640 r. został także szafarzem podatków w obu księstwach[2].
Był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz z Katarzyną Przerębską (Przyrembską), prawdopodobnie córką Samuela, kasztelana łęczyckiego; drugi raz z Marcjanną z Ziembic Boguszówną[1].
Piotr Komorowski zmarł bezpotomnie w 1640 r., pozostawiając "państwo suskie" swojemu bratankowi, Krzysztofowi[7][1]. Pochowany został w ufundowanym przez siebie kościele parafialnym w Suchej[3][2][1].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 Hieronim Woźniak, Komorowski Piotr z Komorowa Herbu Korczak, [w:] Słownik biograficzny Żywiecczyzny. Tom I, Żywiec: Spółdzielnia wydawnicza Gazeta Żywiecka, 1995, s. 111-112, ISBN 83-902605-1-4.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 Marcin Leśniakiewicz, Śladami Komorowskich po Suchej Beskidzkiej [online], 2013, s. 5–6.
- 1 2 Rocznica śmierci Piotra Komorowskiego Muzeum Miejskie Suchej Beskidzkiej [online], Muzeum Miejskie Suchej Beskidzkiej [dostęp 2023-01-08].
- 1 2 Adam Przyboś, Mikołaj Komorowski (z Komorowa Komorowski) h. Korczak [online], Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2023-01-08] (pol.).
- ↑ Hieronim Woźniak, Komorowski Jan Spytek /zm. 4.12.1585 r./ i Komorowski Krzysztof /ok. 1542 - 6.07.1608 r./, [w:] Słownik biograficzny Żywiecczyzny. Tom I, Żywiec: Spółdzielnia wydawnicza Gazeta Żywiecka, 1995, s. 105-106, ISBN 83-902605-1-4.
- 1 2 Kazimierz Łatak. Prepozyci klasztoru kanoników regularnych laterańskich w Suchej Beskidzkiej. Od fundacji do potopu szwedzkiego. „Textus et Studia”. nr 3 (11) 2017, s. 61–97. Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie. ISSN 2300-3839. (pol.).
- ↑ Andrzej Komoniecki: Chronografia albo Dziejopis Żywiecki. Żywiec: Towarzystwo Miłośników Ziemi Żywieckiej, 1987, s. 175.

