Piotr Ozyra
| 1/2 zwycięstw | |
 major pilot | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
56. eskadra towarzysząca |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg.png){kind=small}  | |
.svg.png){kind=small}
Piotr Ozyra (ur. 11 maja 1912 w Janowie, zm. 29 kwietnia 1942) – major pilot Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych. Dowódca dywizjonu 317.
Życiorys
Syn Jana i Wiktorii z domu Filtz, miał pięcioro rodzeństwa. W 1923 ukończył szkołę powszechną w Zarzeczu, następnie uczył się w Gimnazjum im. Księcia Adama Czartoryskiego w Puławach. W 1927 wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Chełmnie, w 1931 r. zdał egzamin maturalny. Od 1931 r. uczył się w Szkole Podchorążych Lotnictwa. Ukończył ją w 1933 r. ze specjalnością obserwatora i 47. lokatą[1].
Otrzymał przydział do 5. pułku lotniczego, gdzie służył w 56. eskadrze towarzyszącej. W Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa przeszedł przeszkolenie pilotażowe i w 1934 r. został przeniesiony do 2. pułku lotniczego gdzie służył w 121. eskadrze myśliwskiej[2]. Po przeszkoleniu w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania został przeniesiony do 123. eskadry myśliwskiej. W 1936 r. został przeniesiony do 122. eskadry myśliwskiej. Brał udział w zawodach lotniczych, brał udział w Centralnych Zawodach Lotnictwa Myśliwskiego. W 1936 r. wszedł w skład reprezentacji III/1 dywizjonu myśliwskiego, która zwyciężyła w tych zawodach. Od 1938 r. służył w Szkole Pilotażu w Grudziądzu jako instruktor pilotażu. W 1939 r. został z jednostką przeniesiony o Ułęża[3].
Po wybuchu II wojny światowej latał w jednostce myśliwskiej sformowanej z instruktorów Ułęża i Dęblina[4]. Po ataku ZSRR na Polskę został ewakuowany do Rumunii. Z portu Bałczik został drogą morską przetransportowany do Marsylii. We Francji podjął decyzję o wyjeździe do Wielkiej Brytanii, gdzie w styczniu 1940 r. dotarł z jedną z pierwszych grup polskich lotników. Otrzymał numer służbowy RAF 76764[5].
Po przeszkoleniu na sprzęcie brytyjskim został instruktorem w 15 Elementary Flying Training School w Carlisle, w 1941 r. został skierowany na szkolenie do 55 Operational Training Unit w Unsworth. Po jego ukończeniu otrzymał przydział do dywizjonu 317. We wrześniu został dowódcą eskadry B tego dywizjonu. 11 stycznia 1942 r., w parze z por. Stanisławem Łukaszewiczem zestrzelił Junkersa Ju 88[6]. 16 marca 1942 r. objął dowództwo nad dywizjonem[7]. 29 kwietnia prowadził dywizjon podczas lotu podczas Operacji Circus 145 w rejonie Hardelot-Desvres-Marck. Nad Le Tréportformacja została zaatakowana przez Focke-Wulfy Fw 190. W wyniku ataku zostali zestrzeleni Piotr Ozyra i mjr Marian Pisarek[8].
Jego Spitfire VB JH-S (AR332) spadł do morza na wysokości miejscowości Camiers[9]. Został pochowany na cmentarzu wschodnim w Boulogne-sur-Mer[10]. Na liście Bajana został sklasyfikowany na 355. pozycji[11].
Ordery i odznaczenia
Za swą służbę otrzymał odznaczenia[12]:
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie,
- Medal Lotniczy – dwukrotnie,
- Polowa Odznaka Pilota (nr 1017).
Przypisy
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 128.
- ↑ Zieliński, Krzystek 2002 ↓, s. 163.
- ↑ Zieliński, Krzystek 2002 ↓, s. 129.
- ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 460.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 413.
- ↑ Piotr Ozyra. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2025-03-13]. (pol.).
- ↑ Król 1990 ↓, s. 262.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 147.
- ↑ 317 Dywizjon Myśliwski „Wileński”. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2025-03-13]. (pol.).
- ↑ PIOTR OZYRA. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2025-03-13]. (pol.).
- ↑ Lista Bajana. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2025-03-13]. (pol.).
- ↑ Ozyra Piotr. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2025-03-12]. (pol.).
Bibliografia
- Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Józef Zieliński, Tadeusz Krzystek: Dowódcy dywizjonów Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie = Commanders of the Polish Air Force squadrons in the West. Poznań: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09553-1. OCLC 52033660.