Pistolet maszynowy Tokariewa
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1927–1928 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,62 mm |
| Nabój |
7,62 × 38 mm R Nagant |
| Wymiary | |
| Długość |
805 mm |
| Masa | |
| broni |
2,8 kg (bez magazynka) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
302 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna |
1100-1200 strz./min |
| Szybkostrzelność praktyczna |
40-100 strz./min |
.svg.png){kind=small}
Lekki karabin Tokariewa – skonstruowany w latach 20. XX wieku prototyp radzieckiego pistoletu maszynowego. Nieprodukowany seryjnie.
W drugiej połowie lat 20. postanowiono wprowadzić do uzbrojenia Armii Czerwonej pistolet maszynowy. Prace nad bronią tego rodzaju rozpoczął Fiodor Tokariew. W 1927 roku skonstruował on broń nazywaną lekkim karabinem. Był to działający na zasadzie odrzutu zamka swobodnego pistolet maszynowy zasilany z 21-nabojowego magazynka.
Pistolet maszynowy Tokariewa był zasilany nabojem rewolwerowym 7,62 x 38 mm R, używany w przepisowej broni krótkiej Armii Czerwonej – rewolwerze Nagant wz. 1895. Amunicja rewolwerowa Naganta okazała się całkowicie nieprzydatna do zasilania broni automatycznej. Jej zastosowanie spowodowało, że pistolet maszynowy Tokariewa w trakcie prób często się zacinał.
Próby dopracowania tej konstrukcji zostały zakończone w 1928 roku.