Placonotus testaceus

Placonotus testaceus
(Fabricius, 1787)
Ilustracja
Widok od góry
Ilustracja
Widok z boku
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Infrarząd

Cucujiformia

Nadrodzina

zgniotki

Rodzina

Laemophloeidae

Rodzaj

Placonotus

Gatunek

Placonotus testaceus

Synonimy
  • Cucujus testaceus Fabricius, 1787
  • Laemophloeus degener Rey, 1889
  • Laemophloeus notatithorax Obenberger, 1917
  • Laemophloeus suberis Lucas, 1849
  • Loemophloeus stepensis Motschulsky, 1845

Placonotus testaceusgatunek chrząszcza z rodziny Laemophloeidae.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1787 roku przez Johana Christiana Fabriciusa pod nazwą Cucujus testaceus[1].

Morfologia

Widok od spodu

Chrząszcz o mocno spłaszczonym grzbietobrzusznie ciele długości od 1,5 do 2,5 mm. Ubarwienie ma jednolicie rdzawoczerwone[2], rzadziej żółtoczerwone[3] lub żółtawe[2]. Na powierzchni głowy i przedplecza występują delikatne, okrągłe punkty rozstawione na dystanse równe ich średnicy[2].

Głowę cechuje nadustek wygraniczony od czoła bruzdowatym szwem epistomalnym. Oczy są półkuliście wysklepione. U samca czułki są tak długie jak ciało i zbudowane są z silnie wydłużonych członów, z których te od pierwszego do szóstego porośnięte są długimi szczecinkami. U samicy rozprostowane ku tyłowi czułki sięgają nieznacznie poza połowę długości pokryw, a ich człony są nagie i nieznacznie wydłużone[2].

Tułów ma przedplecze niemal kwadratowe, o równoległych krawędziach bocznych oraz wyciągniętych w pojedyncze, długie ząbki kątach przednich. U samca szerokości głowy i przedplecza są jednakowe, u samicy zaś głowa jest znacznie węższa od przedplecza. Pokrywy są od 1,4 do 1,7 raza dłuższe niż szerokie, o równoległych brzegach bocznych i zaokrąglonym wierzchołku. Ich międzyrzędy są bardzo delikatnie punktowane i wysklepione w wyraźne żeberka[2], po pięć na każdej pokrywie[3]. Wyrostek zapiersia ma zaostrzony wierzchołek[2].

Ekologia i występowanie

Owad ten zasiedla lasy liściaste i mieszane, zwłaszcza naturalne; brak w drzewostanach intensywnie gospodarowanych[3]. Gatunek saproksyliczny, związany z drzewami liściastymi, przede wszystkim z bukami i dębami. Bytuje pod zmurszałą, odstającą korą powalonych na glebę pni, rzadziej obumarłych pni stojących i leżących na ziemi grubszych gałęzi, a także w chodnikach kornikowatych, głównie z rodzaju pstrak[4][3][2]. Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłemykofagami, żerującymi na różnych grzybach, w tym na powłoczniku dębowym[3].

Gatunek pierwotnie palearktyczny[4]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Niemiec, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Finlandii, Polski, Czech, Ukrainy, Chorwacji, Serbii, Czarnogóry, Grecji oraz europejskich części Rosji i Turcji[1]. W Azji podawany jest m.in. z syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji[4] oraz Indii. Ponadto zawleczony został do Stanów Zjednoczonych[2]. W Polsce spotykany jest rzadko, sporadycznie, podawany z rozproszonych stanowisk[4][3].

Przypisy

  1. 1 2 Placonotus testaceus (Fabricius, 1787). [w:] PESI Portal [on-line]. [dostęp 2024-12-03].
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 Stanisław Ślipiński, Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XIX. Chrząszcze — Coleoptera. Zeszyt 56. Zgniotkowate — Cucujidae, Warszawa, Wrocław: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982.
  3. 1 2 3 4 5 6 Placonotus testaceus. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2024-12-03].
  4. 1 2 3 4 B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Cucujoidea, część 1. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (12), 1986.