Podatek wyrównawczy
Podatek wyrównawczy – element systemu podatkowego PRL, obowiązujący od 1 stycznia 1958 do 31 grudnia 1991. Dotyczył podatników indywidualnych[1].
Sprowadzał się do dodatkowego opodatkowania osób, których dochody w roku podatkowym przekroczyły pewien ustalony przez Ministerstwo Finansów limit. Dotyczył on zarówno tzw. „wolnych zawodów” (artystów, adwokatów itp.), jak i osób zatrudnionych w tzw. gospodarce uspołecznionej. Osoba, której dochód przekroczył limit, zobowiązana była do składania zeznania podatkowego (osoby o dochodach niższych nie miały obowiązku takich zeznań składać). Kwota powyżej limitu była opodatkowana według progresywnej stawki od 10% do 60% (w niektórych przypadkach nawet do 90%)[a].
Od podatku tego były liczne ulgi i odliczenia, m.in. na budowę lub remont domu. Z myślą o osobach wykonujących zawody twórcze, otrzymujących niekiedy honoraria raz na kilka lat (np. literaci), przewidziano możliwość przechowywania tych honorariów na specjalnym rachunku bankowym; wówczas opodatkowane były nie wpływy na ten rachunek, tylko kwoty z tego rachunku pobrane, o ile w roku podatkowym przekroczyły wspomniany limit.
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Górna granica oprocentowania była po 1958 roku parokrotnie zmieniana (podnoszona)[1][2][3], a w 1976 r. weszła w życie nowa ustawa, w której zmienił się sposób obliczania tego podatku w ten sposób, że osoby osiągające najwyższe dochody opodatkowane były wg skali 75%[4]. Również w tej ustawie kilkakrotnie wprowadzano zmiany[5].
Przypisy
- ↑ Ustawa z dnia 13 grudnia 1957 r. o podatku wyrównawczym.
- Obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 30 kwietnia 1969 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy z dnia 13 grudnia 1957 r. o podatku wyrównawczym.
- Ustawa z dnia 19 marca 1971 r. zmieniająca ustawę o podatku wyrównawczym.
- Ustawa z dnia 19 grudnia 1975 r. o podatku wyrównawczym.
- Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku wyrównawczym oraz akty zmieniajęce tę ustawę.