Podoficer dyżurny
Podoficer dyżurny – wyznaczony spośród podoficerów i starszych szeregowych (starszych marynarzy).
Podoficer dyżurny podlegał dowódcy i szefowi kompanii, a pod względem służby - oficerowi dyżurnemu jednostki. Podoficerowi dyżurnemu podlegał dyżurny kompanii[1].
Podoficer dyżurny kompanii (baterii) odpowiadał za przestrzeganie dyscypliny i porządku wojskowego w kompanii. Miał prawo wydawać żołnierzom zasadniczej służby wojskowej rozkazy wynikające z obowiązków określonych w instrukcji pełnienia służby.
Dodatkowe uprawnienia:
- przestrzeganie norm współżycia i zasad koleżeństwa przez wszystkich żołnierzy pododdziału;
- sprawiedliwy, równomierny podział prac porządkowych,
- meldowanie dowódcy pododdziału o wszelkich uchybieniach na terenie pododdziału; a w wypadkach drastycznych - niezwłocznie melduje oficerowi dyżurnemu jednostki;
- sprawdzanie wyglądu zewnętrznego umundurowanych żołnierzy zasadniczej służby wojskowej wychodzących z rejonu zakwaterowania.
Współcześnie (2023) funkcja ta nosi nazwę dyżurnego pododdziału[2].
Przypisy
- ↑ Regulamin służby wewnętrznej 1970 ↓, s. 103.
- ↑ Woś 2023 ↓, s. 46.
Bibliografia
- Regulamin służby wewnętrznej Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Szt. Gen. 500/70. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Mateusz Woś: Vademecum szkolenia podstawowego. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2023. ISBN 978-83-66299-65-8.