Polenlager 10

Polenlager 10
Reichskommissar für die Festigung Deutschen Volkstums – Volksdeutsche Mittelstelle – Einsatzführung Oberschlesien – Polenlager 10 Laurahutte
Ilustracja
Pałac Donnersmarcków w Siemianowicach Śląskich, gdzie znajdował się Polenlager 10.
Odpowiedzialny

 III Rzesza

Rozpoczęcie działalności

22 lipca 1942

Zakończenie działalności

styczeń 1945

Terytorium

Polska pod okupacją niemiecką

Miejsce

Siemianowice Śląskie

Narodowość więźniów

Polacy

Komendanci

Robert Smeths
1942 – 1945

Położenie na mapie Siemianowic Śląskich
Mapa konturowa Siemianowic Śląskich, w centrum znajduje się punkt z opisem „Polenlager 10”
Położenie na mapie Polski w 1939 r.
Mapa konturowa Polski w 1939 r., po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Polenlager 10”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Polenlager 10”
Ziemia50°18′28,5″N 19°01′37,5″E/50,307917 19,027083

Polenlager 10 Laurahutte (pełna nazwa: Reichskommissar für die Festigung Deutschen Volkstums – Volksdeutsche Mittelstelle – Einsatzführung Oberschlesien – Polenlager 10 Laurahutte)[1] – hitlerowski obóz koncentracyjny znajdujący się w Siemianowicach Śląskich, jeden z 26 niemieckich obozów koncentracyjnych, tzw. Polenlager[2], założonych na Śląsku dla ludności polskiej[3].

Historia

Obozem zarządzała nazistowska organizacja bezpośrednio podlegająca SS – Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle. Był to najbardziej na wschód wysunięty obóz z sieci obozów Polenlager. Zlokalizowany był w zabudowaniach pałacowych i dworskich dawnego majątku księcia Henkel von Donnersmarcka. Komendanturę nad obozem objął Robert Smeths z Essen. Pierwsi więźniowie przybyli do obozu dnia 22 lipca 1942 roku. Były to głównie wysiedlane rodziny polskie z powiatu żywieckiego w ramach akcji „Saybusch” oraz z Zagłębia Dąbrowskiego w ramach akcji Oderberg[4]. Wysiedlani Polacy mieli zrobić miejsce dla volksdeutschów przesiedlanych z Bukowiny i ZSRR w ramach niemieckiej akcji kolonizacyjnej Heim ins Reich. Z zachowanej dokumentacji wynika, że z siemianowickiego Polenlagru ponad 30 procent więźniów trafiło na roboty przymusowe do III Rzeszy, a 8% zmarło. Duży odsetek więźniów stanowiły dzieci – prawie 34%[4]. Dorośli więźniowie byli wykorzystywani w pracy na roli i przemyśle.

W styczniu 1945 roku w związku ze zbliżaniem się frontu więźniowie zostali ewakuowani do Polenlagru 168 w Gorzycach, a następnie do Polenlagru 32 w Boguminie.

Przypisy

  1. ↑ Polenlager Laurahütte, Bundesarchiv.
  2. ↑ Roman Z. Hrabar, Niemieckie obozy dla Polaków na Śląsku w czasie II wojny światowej „Polenlager”, Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, Wydawnictwo „Śląsk”, 1972.
  3. ↑ Zapomniane obozy. Siemianowice Śląskie. [dostęp 2012-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-09)].
  4. 1 2 Roman Harbar, Zofia Tokarz, Jacek Wilczur, „Czas niewoli, czas śmierci”, Interpress, Warszawa 1979.

Bibliografia

  • Roman Z. Hrabar, Niemieckie obozy dla Polaków na Śląsku w czasie II wojny światowej „Polenlager”, Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, Wydawnictwo „Śląsk”, 1972
  • Roman Harbar, Zofia Tokarz, Jacek Wilczur, „Czas niewoli, czas śmierci”, Interpress, Warszawa 1979

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.