Presnop

Presnopem określonym na przestrzeni topologicznej nazywamy funkcję określoną na rodzinie wszystkich podzbiorów otwartych tej przestrzeni, taką że dla dowolnych zbiorów określona jest funkcja

o własnościach:

  1. składa się z jednego elementu,
  2. ( jest przekształceniem tożsamościowym na ),
  3. dla dowolnych zbiorów otwartych [1].

Czasem taki presnop oznacza się przez Jeśli istotne jest podkreślenie, że funkcja jest związana z presnopem to stosowane jest oznaczenie Funkcja jest nazywana odwzorowaniem ograniczenia.

Jeśli wszystkie zbiory grupami, modułami nad ustalonym pierścieniem, albo pierścieniami, a odwzorowania są homomorfizmami tych struktur algebraicznych, to presnop nazywany jest odpowiednio presnopem grup, modułów, albo pierścieni[1].

Własności

  • Presnop grup abelowych można zdefiniować jako funktor kontrawariantny z kategorii podzbiorów otwartych przestrzeni w kategorię grup abelowych[2].
  • Można definiować presnop jako funktor kowariantny z kategorii podzbiorów otwartych przestrzeni w dowolną kategorię[2].

Przykłady

  • Jeśli jest zbiorem, jest zbiorem wszystkich funkcji na o wartościach w oraz dla to jest nazywany presnopem wszystkich funkcji na [1].
  • Jeśli jest przestrzenią topologiczną, jest zbiorem wszystkich funkcji ciągłych na o wartościach w a jest określone tak, jak w poprzednim przykładzie, to jest nazywany presnopem funkcji ciągłych na [1].
  • Każdy presnop generuje pewien snop[2]. Niech będzie presnopem na przestrzeni topologicznej Dla każdego zbioru otwartego niech będzie iloczynem kartezjańskim przestrzeni topologicznych: z topologią indukowaną przez topologię oraz z topologią dyskretną. Niech będzie sumą rozłączną tych przestrzeni, gdzie przebiega zbiór wszystkich zbiorów otwartych w Na tej przestrzeni można określić relację równoważności
dla i

Wtedy przestrzeń ilorazowa z rzutowaniem indukowanym przez rzutowanie określone wzorem jest snopem na nazywanym snopem generowanym przez presnop

  • Istnieją presnopy, które nie są snopami[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Игорь Шафаревич: Основы алгебраической геометрии. Wyd. 2. T. 2. Москва: Наука, 1988, s. 22–28. (ros.).
  2. 1 2 3 Glen E. Bredon: Теория пучков. Москва: Наука, 1988, s. 11–15. (ros.).