Przybyszewszczyzna

Przybyszewszczyzna – termin wywodzący się od nazwiska polskiego pisarza i dramaturga Stanisława Przybyszewskiego[1] określający tendencję do nadmiernej stylizacji na prozę poetycką, zamiłowanie do przywoływania tematyki parafilii, satanizmu czy chorób umysłowych.

Przybyszewszczyzna widoczna jest w twórczości wielu poetów młodopolskich – zwłaszcza z pierwszego okresu trwania epoki, kiedy to autor Confiteora cieszył się w Polsce ogromną sławą i popularnością. Przybyszewszczyzna spotkała się wówczas z uznaniem zarówno czytelników jak i recenzentów, choć pojawiały się również głosy krytyczne min. Tadeusza Boya-Żeleńskiego, Stanisława Brzozowskiego czy Antoniego Langego.

Wraz ze zmianą mód literackich termin ten nabrał znaczenia negatywnego, określając wzór tych wszystkich tendencji, które spychały młodych twórców w odtwórczość, grafomanię i przerost formy nad treścią.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Hanna Filipkowska, Stanisław Przybyszewski: w 50-lecie zgonu pisarza : studia, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1982, s. 235, ISBN 978-83-04-00548-8 [dostęp 2025-02-07].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.