Karaibka wielobarwna

Karaibka wielobarwna

Caribena versicolor[1]
(Walckenaer, 1837)
Samica Caribena versicolor
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Podkrólestwo	Bilateria
(bez rangi)	pierwouste
Nadtyp	wylinkowce
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkopodobne
Nadgromada	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Rodzina	ptasznikowate
Podrodzina	Aviculariinae
Rodzaj	karaibka
Gatunek	karaibka wielobarwna
Synonimy
Mygale versicolor Walckenaer, 1837 Avicularia versicolor (Walckenaer, 1837) Avicularia rutilans Ausserer, 1875

Karaibka wielobarwna^[2], ptasznik wielobarwny^[3], ptasznik wielokolorowy (Caribena versicolor) – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych. Na wolności występuje w lasach deszczowych Martyniki.

Gatunek ten opisany został w 1837 roku przez C.A. Walckenaera jako Mygale versicolor. W 1892 E. Simon przeniósł go do rodzaju Avicularia. W 2017 roku C.S. Fukushima i R. Bertani umieścili go w nowym rodzaju Caribena i zsynonimizowali z nim Avicularia rutilans^[4].

Pająk ten osiąga 5–6 cm długości ciała, a jego rozpiętość odnóży dochodzi do 15–16 cm u samic i 11 cm u samców^[5]. Karapaks jest dłuższy niż szerszy, z głębokimi dołkami i nieco wyniesioną częścią głowową^[4]. Młode osobniki ubarwione są metalicznie niebiesko, miejscami turkusowo^[5], z czarniawymi stawami oraz wzorem na wierzchu opistosomy złożonym z podłużnego pasa przecinającego pasy poprzeczne. Osobniki dorosłe mają brązowy karapaks porośnięty złocistymi, zielono i turkusowo połyskującymi szczecinkami. Ich opistosoma od spodu jest jasnobrązowa, a z wierzchu porośnięta szczecinkami: krótkimi czarnymi i długimi jaskrawoczerwonymi. Odnóża i nogogłaszczki są długie, irydyzujące, pokryte brązowymi szczecinkami ochronnymi oraz krótszymi, złotymi, z zielonym połyskiem. W tylno-grzbietowej części opistosomy umiejscowione jest pole barwy spiżowej ze smukłymi i długimi (ponad 1,3 mm u samic i ponad 1,6 mm u samców) włoskami parzącymi typu II^[4].

W obrębie rodzaju samice tego gatunku wyróżniają się spermateką z zewnętrznym uwypukleniem pośrodku zakrzywienia i brakiem nabrzmiałości na wierzchołku. Cechy charakterystyczne samców to: dobrze wykształcony wzgórek na tegulum, silnie zakrzywiona w widoku od przodu proksymalna część embolusa oraz tworzenie przez część środkową embolusa i krawędź tegulum kąta ostrego w widoku tylno-bocznym^[4].

Jedynym miejscem pewnego występowania tego pająka jest Martynika. Z Gwadelupy wykazany został prawdopodobnie wskutek błędu. Z Kolumbii znany jest tylko pojedynczy (być może zawleczony) okaz, a 3 okazy pochodzące z Kuby są bardzo stare^[4].

Gatunek ten preferuje mezofilne lasy deszczowe. Kryjówki buduje między pniami drzew, wśród liści bromeliowatych, w pustych bambusach, a także w ludzkich konstrukcjach. Okres rozrodczy przypada na marzec, a młode lęgną się z kokonów w maju i czerwcu. Dojrzałość osiągają po około 18 miesiącach, przeszedłszy około 10 wylinek^[4].

Ptasznik ten jest opisywany jako szybki, dobrze skaczący, ale też bardzo spokojny, rzadko wyczesujący włoski^[5][6]. Zaleca się hodowlę w temperaturze od 22 do 26 °C^[5] lub 26–27 °C^[6] i wilgotności 70%^[6] lub 75–85%^[5]. Minimalne wymiary terrarium dla pojedynczego osobnika dorosłego to 25×25×40 cm (wysokość ostatnia)^[5][6]. Samce dojrzewają po 8, a samice po 9 wylince. Samica produkuje kokon po około 70–80 dniach od kopulacji^[6]. W hodowlach liczba młodych w kokonie wynosi od 100–200^[3].

Gatunek ten od 2023 roku jest objęty załącznikiem III konwencji waszyngtońskiej (CITES)^[7][8] i aneksem C UE.