Pustelnik bernardyn

Pustelnik bernardyn
	Pagurus bernhardus
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	skorupiaki
Gromada	pancerzowce
Rząd	dziesięcionogi
Nadrodzina	pustelniki
Rodzina	pustelnikowate
Rodzaj	Pagurus
Gatunek	pustelnik bernardyn
Synonimy
	Cancer bernhardus Linnaeus, 1758; Eupagurus bernhardus (Linnaeus, 1758); Bernhardus typicus Dana, 1851; Pagurus ulidanus Bell, 1846; Pagurus eblaniensis Kinahan, 1860;
	Cancer bernhardus Linnaeus, 1758; Eupagurus bernhardus (Linnaeus, 1758); Bernhardus typicus Dana, 1851; Pagurus ulidanus Bell, 1846; Pagurus eblaniensis Kinahan, 1860;

Pustelnik bernardyn (Pagurus bernhardus) – gatunek skorupiaka z rzędu dziesięcionogów miękkoodwłokowych (Anomura), z rodziny pustelnikowatych (Paguridae). Występuje powszechnie na europejskich wybrzeżach Atlantyku od Norwegii po Portugalię. Spotykany w zachodniej części Morza Bałtyckiego^[2]. Potocznie nazywany rakiem pustelnikiem.

Budowa

Ma pięć par odnóży, dwie z nich to odnóża kroczne. Pierwsza para odnóży jest zakończona szczypcami. Pozostałe odnóża szczątkowe, schowane w muszli. Na głowie ma dwie pary czułków, jedną krótszą parę antenuli i drugą znacznie dłuższą parę anten, którymi bada otoczenie. Oczy na słupkach.

Miękki odwłok kryje w muszli ślimaka. Najczęściej używa muszli trąbika zwyczajnego, młode okazy także muszle pobrzeżki pospolitej (Littorina littorea). Prawe szczypce, wyraźnie większe od lewych, służą do zasłaniania otworu muszli w razie ataku. Osiąga rozmiar do 35 cm.

Środowisko życia

Prowadzi głównie nocny tryb życia, wtedy wychodzi na żer. Bernardyn jest pantofagiem, jego pożywienie składa się głównie z robaków, pierścienic (piaskówka), padliny. Potrafi także filtrować plankton i substancje odżywcze z wody. Bernardyn wzrastając poszukuje większej muszli i przeprowadza się do niej. Zdarza się, że silniejszy okaz eksmituje słabszego z muszli. Występuje na dnie skalistym i piaszczystym do głębokości 140 m. Na głębszych wodach żyje w symbiozie z ukwiałem Hydractina echinata, natomiast w płytszych nie nosi ukwiałów.

Rozmnażanie

Samica nosi rozwijające się jaja przez około dwa miesiące, po czym z jaj wykluwają się larwy i przez kilka tygodni unoszą się w swobodnie w wodzie. Z larw wykluwają się młode raczki i na dnie szukają odpowiedniej muszelki. Po roku osiągają dojrzałość.

Przypisy

1 2 3 4 5 Pagurus bernhardus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8.

Linki zewnętrzne

DecaNet eds., Pagurus bernhardus (Linnaeus, 1758), [w:] World Register of Marine Species [online] (ang.).

[itis-1] 1 2 3 4 5 Pagurus bernhardus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Jura-2] Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8.

[1]

[2]