Quarantine (album)

Halo zaczęła nagrywać materiał muzyczny na swój debiutancki album w lipcu 2011 roku, a skończyła w lutym roku następnego. Zrealizowała ponad 30 dem, z których 18 usunęła. Wszystko to zrealizowała w swoim domowym studiu, natomiast partie gitary, syntezatora i Wurlitzera nagrała w Londynie. Jak stwierdziła w wywiadzie dla magazynu Fact, chciała połączyć brzmienia ze swoich poprzednich płyt w coś spójnego. W listopadzie wysłała dema założycielowi wytwórni Hyperdub, Kode9 (Steve’owi Goodmanowi), który odpowiedział z pozytywnym zainteresowaniem. „Jestem fanką Hyperdub od lat, więc to był szalony przypływ ekscytacji” – przyznała artystka dodając: „Szanuję pracę Steve’a i spodobało mi się to, że mogliśmy porozmawiać o muzyce, sprzęcie i produkcji, po prostu zrównanie się z nim jako innym muzykiem w ten sposób sprawiło, że poczułam, że to będzie dobra wytwórnia”^[2].

Ilustracja na okładce pochodzi z pracy Makoto Aidy, zatytułowanej „Harakiri Schoolgirls” z 2002 roku. Halo komentując ilustrację w wywiadzie dla magazynu Fact stwierdziła: Uwielbiam [w niej] to, że jest brutalna i gwałtowna, ale kolorowa i powoli zapadająca w pamięć. Uważam, że to bardzo humorystyczne, jak zabawne są te dziewczyny, które się sztyletują i pozwalają, żeby wyszły im wnętrzności!”^[2].

Po wydaniu albumu Halo wyruszyła w trasę koncertową, podczas której prezentowała opracowane na nowo utwory studyjne, między innymi poprzez wprowadzenie do niektórych z nich w większym wymiarze partii wokalnych. Podczas jesiennego tournée po Wielkiej Brytanii i Europie postanowiła nadać swym występom oprawę wizualną. Nawiązała w tym celu współpracę z Tomem Scholefieldem (znanym pod pseudonimem Konx-Om-Pax). Jak stwierdziła w wywiadzie dla Rory’ego Gibba z magazynu The Quietus: „Od jakiegoś czasu chciałam zrobić wizualizacje do mojego występu, a praca Toma też od dawna mnie interesowała. Istnieje wiele cyfrowych, krzyżowych zapyleń między jego sztuką wizualną a moją muzyką”^[3].

Lista według Discogs^[1]:

1.	Airsick	3:59
2.	Years	2:53
3.	Thaw	5:59
4.	Joy	3:28
5.	MK Ultra	4:18
6.	Wow	1:23
7.	Carcass	4:33
8.	Holoday	1:51
9.	Tumor	2:40
10.	Morcom	3:04
11.	Nerve	2:32
12.	Light + Space	4:50
		41:30

• Laurel Halo – instrumenty: Access Virus Xl, Akai Ax-60, Akai Mpc 1000, Arp 2600, Elektron Octatrack, Fender Jaguar, Korg Electribe Es-1, Korg Ms-20, Korg Monopoly, Korg Polysix, Mfb Synth Ii, Roland D-50, Roland Juno-106, Roland Sh-101, Yamaha Cs-80, Electric Piano [Wurlitzer], śpiew
• projekt graficzny – Makoto Aida
• layout – Manuel Sepulveda
• zdjęcia – Kei Miyajima
• mastering – Jason Goz
• miksowanie – Laurel Halo, Zeljko McMullen
• produkcja, nagrywanie – Laurel Halo
• nagrano w Endless Echo (Brooklyn), So Many Fields (Brooklyn) oraz 4AD Studios (London). Mastering zrealizowano w Transition.

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	78/100[4]
AnyDecentMusic?	7.7/10[5]
Metacritic	80/100[6]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[7]
Drowned in Sound	8/10[8]
Fact	4/5[9]
The Guardian	[10]
The Irish Times	[11]
musicOMH	[12]
NME	6/10[13]
Pitchfork	8.0/10[14]
The Skinny	[15]
Spin	7/10[16]
Sputnikmusic	3.5/5[17]
Tiny Mix Tapes	[18]
XLR8R	8/10[19]

Album otrzymał średnią ocenę 80 na 100 na podstawie 20 recenzji krytycznych w podsumowaniu Metacritic^[6], 78 na 100 na podstawie 17 recenzji w zestawieniu Album of the Year oraz 7.7/10 na podstawie 13 recenzji w zestawieniu AnyDecentMusic?^[5].

Quarantine to – zdaniem Glenna Jacksona z magazynu XLR8R – „wymagająca płyta, która prawdopodobnie przyciągnie uwagę zdecydowanych słuchaczy – tych, którzy będą ją chwalić jako wzorowy przykład elitarnej sztuki oraz tych, którzy uznają ją za zbyt 'hipsterską' lub niepotrzebnie 'awangardową'”^[19].

Według Andrew Sachera z magazynu BrooklynVegan Quarantine stanowi „drastyczne odejście od wszystkich poprzednich prac Laurel i jest zdecydowanie jej największą i najbardziej wyrazistą deklaracją. Po zaprezentowaniu i potwierdzeniu swoich umiejętności producenckich na Hour Logic i Spring, Laurel pozostawia w Quarantine niemal całą swoją prace nad beatami za sobą na rzecz dopasowania piosenek do własnego głosu”^[20].

„Piękno tego albumu polega na tym, że w jakiś sposób udaje mu się zrównoważyć swoją kapryśną naturę z całkowicie obcym krajobrazem, który zdecydował się wykorzystać. Kończy się to mieszanką dawania i brania, ale jako atak na wszystkie zmysły zawsze kończy się sukcesem” – twierdzi Deviant. ze Sputnikmusic^[17].

Zdaniem Andy’ego Kellmana z AllMusic „tak dziwacznie makabryczny jak grafika Makoto Aidy, jest Quarantine uzależniającą ścieżką dźwiękową do jakiegoś koszmaru science fiction”^[7].

Również Adam Bychawski z Drowned in Sound poświęca uwagę okładce Quarantine dowodząc, iż jej treść wykazuje wiele podobieństw do muzyki Halo. „Kobiece postacie z ostrzami wtapiają się w tło linii technicznych i tęczy, ciał ustawionych na tle wirtualnego pasa. Choć brutalna, gwałtowna i niepokojąca, surrealistyczna hybryda człowieka i symulacji ma w sobie pewne dziwne piękno” – konstatuje autor^[8].

„Quarantine jest zarówno satysfakcjonujący, jak i zaskakujący, ponieważ zapewnia znacznie więcej, niż tylko dostarczanie tego, czego można oczekiwać od tej niezależnej i fascynującej artystki” - uważa Daniel Paton z musicOMH. „Tytuł jest trafny – muzyka sprawia wrażenie izolowanej, odizolowanej i oddzielonej od świata przyrody”, zaś Laurel Halo „poczyniła ogromne postępy w rozwijaniu bardziej abstrakcyjnej i dociekliwej strony swojej muzycznej osobowości”^[12].

Derek Miller z Resident Advisor twierdzi, iż album Halo jest „nie tylko jej najbardziej wciągającym i pięknym dziełem w jej dotychczasowej karierze, ale też prawdopodobnie najbardziej kontrowersyjnym” zaś ona sama ugruntowała swoją pozycję jako „jedna z bardziej intrygujących postaci w art-popie opartym na ambiencie”^[21].

Daniel Sylvester z magazynu Exclaim! uważa, iż Halo ma „desperacką potrzebę wydawania się muzycznie heretycką i nieortodoksyjną. To właśnie ten motyw prawdziwej niedoskonałości pozwala [albumowi] Quarantine uchodzić za obnażony, zraniony majstersztyk”^[22].

„Przechodząc od klaustrofobicznych dioram science-fiction, przez medytacyjne syntezatorowe drony, po nagie i pełne ekspresji wyznania zwierzeń, debiut Laurel Halo w Hyperdub jest połączony przez podstawową perspektywę i osobowość, które przyciągają uwagę, a jednocześnie pozostawiają wiele dla wyobraźni” – twierdzi Ian Cohen z magazynu Pitchfork^[14]

• okładka albumu znalazła się na liście 20 najlepszych okładek albumowych magazynu Pitchfork^[23]
• album znalazł się na liście Płyt Przeoczonych^[24] oraz
• liście Albumów Roku z Honorowym Wyróżnieniem tegoż magazynu^[25]
• zajął również 25. miejsce na liście 100 Ulubionych Wydawnictw Muzycznych Dekady 2010–2020 magazynu Tiny Mix Tapes^[26]