Remus von Woyrsch
 1915 | |
_1918.gif){kind=small} feldmarszałek | |
| Data i miejsce urodzenia |
4 lutego 1847 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1866–1911, |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy |
wojna prusko-austriacka, |
| Odznaczenia | |
                  _1Class_BAR.svg.png){kind=small}   .svg.png){kind=small} _ribbon.svg.png){kind=small}  | |
.svg.png){kind=small}
Martin Wilhelm Remus von Woyrsch (ur. 4 lutego 1847 w majątku Pilsnitz, obecnie część Wrocławia, zm. 6 sierpnia 1920 tamże) – pruski oficer piechoty, feldmarszałek królewski, w latach 1908–1918 powołany do Izby Panów, doktor honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, doktor, honorowy kawaler zakonu joannitów. W 1919 został honorowym obywatelem Wrocławia[1].
Rodzina
Pochodził ze szlacheckiej rodziny pruskiej. Najstarsza wzmianka o szlacheckim rodzie Woyrschów pochodzi z ok. 1500 z Opawy na Śląsku Czeskim. Jego ojcem był ziemianin, rzeczywisty tajny radca (niem. Wirklicher Geheimrat) i członek Izby Panów Karl Wilhelm Remus von Woyrsch (1814–1899), a matką Cäcilie von Websky (1825–1903), córka znanego wrocławskiego przemysłowca – Martina Websky'ego. Remus był ich najstarszym synem.
W 1873 Remus von Woyrsch wziął ślub w Poczdamie z Theklą von Massow (1854–1943), córką królewskiego leśniczego Hermanna von Massow i Thekli von Websky.
Majątek rodowy Woyrschów znajdował się w Pilczycach, wówczas w powiecie wrocławskim prowincji śląskiej, przyłączonych do miasta w 1928 (niem. Pilsnitz Landkreis Breslau, obecnie osiedle we Wrocławiu). Na jego cześć nazwano tam ulicę – Woyrsch Strasse (obecnie ulica Hutnicza).
Jego bratankiem był Udo von Woyrsch, dowódca SS i Policji na Śląsku.
Kariera wojskowa
Von Woyrsch wstąpił do armii po ukończeniu szkoły średniej. 5 kwietnia 1866 zaciągnął się do 1 Poczdamskiego Regimentu Grenadierów Gwardii. Jeszcze tego samego roku dosłużył się stopnia podporucznika na wojnie siedmiotygodniowej z Austrią. Pierwsze odznaczenie zdobył na wojnie francusko pruskiej (1870–71), później służył w sztabie generalnym. W 1896 został pułkownikiem Regimentu Fizylierów Gwardii, rok później otrzymał stopień generalski. W 1901 został dowódcą 12 Dywizji mającej sztab w Nysie. W latach 1903–04 dowodził VI Korpusem we Wrocławiu, w 1905 otrzymał stopień generała piechoty. W 1911 po 45 latach służby został zwolniony z armii.
Ze względu na doświadczenie powtórnie powołano go w 1914, kiedy wybuchła I wojna światowa. Dowodził Śląskim Korpusem Landwehry (niem. Landwehrkorps Woyrsch, później Armeeabteilung Woyrsch), który działał na froncie wschodnim[2] pod komendą austriacką. Jego zadaniem było zabezpieczenie Śląska przed atakiem Rosjan. W 1915 Odznaczył się podczas operacji pod Rawą Ruską, osłaniając odwrót sojusznika, co uratowało Austriaków od klęski[3]. Korpus przemianowano w 1916 na Grupę Armijną – Woyrsch (Heeresgruppe Woyrsch)[4]. Stoczył wiele zwycięskich bitew, m.in. pod Toruniem. W 1917 za działania podczas ofensywy Brusiłowa otrzymał stopień feldmarszałka. Grupa została zdemobilizowana w grudniu 1917, już po klęsce wojsk rosyjskich. Von Woyrsch został zwolniony na własną prośbę.
Mający już ponad 70 lat weteran został ostatni raz powołany po zawieszeniu broni w 1918, by objąć dowództwo nad południowymi granicami Niemiec.
Ogółem z siedemdziesięciu trzech lat życia pięćdziesiąt spędził w czynnej służbie. Najważniejsze odznaczenia jakie zdobył to Krzyż Żelazny (1871), Order Orła Czarnego z łańcuchem, Order Wojskowy Świętego Henryka, order Pour le Mérite (1914) i rok później Liście Dębowe do niego.
Odznaczenia
W trakcie służby wojskowej gen. von Woyrsch otrzymał[5]:
- Order Pour le Mérite z liśćmi dębu (Prusy)
- Order Orła Czarnego z łańcuchem (Prusy)
- Order Orła Czerwonego II klasy z gwiazdą i liśćmi dębu (Prusy)
- Order Orła Czerwonego III klasy ze wstęgą i koroną (Prusy)
- Order Królewski Korony I klasy (Prusy)
- Order Hohenzollernów III klasy (Prusy)
- Krzyż Żelazny II klasy (Prusy)
- Order Świętego Jana (Prusy)
- Odznaka Honorowa Wojskowa II klasy (Prusy)
- Krzyż Honorowy III klasy Orderu Hohenzollernów z mieczami (Prusy)
- Krzyż Komandorski II klasy Orderu Lwa Zeryngeńskiego (Badenia)
- Krzyż Honorowy Orderu Zasługi Filipa Wspaniałomyślnego z mieczami na wstędze wojennej (Oldenburg)
- Krzyż Wielki Orderu Alberta (Saksonia)
- Order Wojskowy Świętego Henryka (Saksonia)
- Krzyż Zasługi II klasy Orderu Domu Książęcego Lippe (Schaumburg-Lippe)
- Oficer Orderu Leopolda (Belgia)
- Komandor Orderu Świętego Aleksandra (Bułgaria)
- Komandor I stopnia Orderu Danebroga (Dania)
- Wielka Wstęga Orderu Świętego Skarbu (Japonia)
- Kawaler Orderu Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry)
- Krzyż Wielki Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
- Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Kawaler Komandror Orderu Słonia Białego (Syjam)
- Wielka Wstęga Orderu Medżydów (Imperium Osmańskie)
Przypisy
- ↑ Honorowi obywatele Wrocławia. Wratislaviae Amici. [dostęp 2008-10-16]. (pol.).
- ↑ Norman Davies: Mikrokosmos portret miasta środkowoeuropejskiego. Kraków: Znak, 2007, s. 307. ISBN 978-83-240-0172-9. Cytat: „Zimą 1914/1915 armia rosyjska stacjonowała zaledwie 70 kilometrów na wschód od miasta [Wrocławia] w kierunku Łodzi, a na południu doszła do Krakowa. Niemieckie linie graniczne zostały wzmocnione przez pospiesznie utworzone oddziały śląskiej «landwehry», dowodzone przez generała Remusa von Woyrscha, które wraz z jednostkami austriackimi odpierały przez całą zimę przeważające siły rosyjskie. Pojedynczy atak z powietrza na Breslau w połowie grudnia 1914 roku był zapowiedzią nadchodzącej ofensywy. Ta groźba została jednak skutecznie zażegnana dzięki niemieckim zwycięstwom nad jeziorami mazurskimi we wrześniu 1914 roku, a przede wszystkim pod Gorlicami w Galicji w maju 1915. Przez następne trzydzieści lat zagrożenie nie powróciło”.
- ↑ Ronald Pawly, Patrice Courcelle: The Kaiser's Warlords. Osprey Publishing, 2003. ISBN 978-1841765587. Google Book Search
- ↑ Dowództwa Grup Armijnych ( Heeresgruppen ) Front Wschodni 1914–1918. Armia Niemiecka 1914–1918. [dostęp 2008-10-16]. (pol.).
- ↑ Rangliste der Königlich Preußischen Armee und des XIII. Armeekorps für 1904.. sbc.org.pl. [dostęp 2025-03-09]. (niem.).
Bibliografia
- B. Clemenz, Generalfeldmarschall v. Woyrsch und seine Schlesier Eigenhandige Auszüge aus seinem Kriegstagebuch. Lebensgeschichte des Feldherrn, Berlin, 1919
Linki zewnętrzne
- Konrad Fuchs: Remus von Woyrsch. Kulturportal West Ost. [dostęp 2015-10-15]. (niem.).
- Biografia Remusa von Woyrscha. (ang.).