René Sygietyński
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
12 grudnia 1865 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 marca 1928 |
| Zawód, zajęcie |
inżynier |
| Rodzice | |
| Krewni i powinowaci | |
| Odznaczenia | |
  | |
René Sygietyński[1], właśc. Ireneusz Aleksander Teodor Sygietyński (ur. 12 grudnia 1865 w Witowie[2], zm. 20 marca 1928 w Nicei[1]) – polski inżynier komunikacji, budowniczy kolei[3].
Życiorys
Zdobył wyższe wykształcenie techniczne[4]. Był inżynierem francusko-amerykańskiego syndykatu, w ramach którego pracował przy budowie kolei francuskich i rosyjskich[5]. Był także budowniczym kolei Andach peruwiańskich oraz naczelnikiem przy budowie kolei anatolijskiej w Turcji. Po I wojnie światowej pracował jako naczelnik wydziału Ministerstwa Skarbu w Warszawie[3][4] oraz Ministerstwa Przemysłu i Handlu[1].
Był członkiem Stowarzyszenia „La Pologne et la Guerre” w Szwajcarii[6].
Życie prywatne
Był synem Leona Sygietyńskiego i Malwiny z domu Krzyżanowskiej[3]. Jego żoną była Maria Wolibnerowa z domu Golcz – wdowa po właścicielu majątku Gulczewo[4].
Do jego rodzeństwa należeli:
- Karol Sygietyński (ok. 1845–1863) – powstaniec styczniowy,
- Antoni Sygietyński (1850–1923) – krytyk literacki, powieściopisarz i pedagog[3], ojciec założyciela zespołu „Mazowsze” – Tadeusza Sygietyńskiego (1896–1955)[7],
- Władysław Sygietyński – skrzypek Opery Warszawskiej,
- Florentyna Zofia Sygietyńska (ok. 1850–1939) – wiolonczelistka, żona Mieczysława Antoniego de Viriona (1835–1918),
- Bronisława Sygietyńska (1853–1871)[3].
Został pochowany na cmentarzu miejscowym w Nicei[1].
Odznaczenia
- Order Medżydów (1896) – za budowę kolei anatolijskiej[3][8],
- Oficer Legii Honorowej[1][9].
Przypisy
- 1 2 3 4 5 nekrolog, „Kurier Warszawski” (85), crispa.uw.edu.pl, 25 marca 1928, s. 18 [dostęp 2024-06-30].
- ↑ Genealodzy PL Genealogia, Zespół: 1609d / Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej w Oszkowicach, Jednostka: 1866 / UMZ-1866, Katalog: Urodzenia. Lata: 1866, metryki.genealodzy.pl, 1866 [dostęp 2024-06-30].
- 1 2 3 4 5 6 Polski slownik biograficzny: Surmacki Leopold-Szaniawski Jozafat, Skład główny w księg, Gebethnera i Wolffa, 1935 [dostęp 2023-11-02] (pol.).
- 1 2 3 Hanna Sygietyńska, Stary pan w czarnym, niemodnym surducie: Antoni Sygietyński, 1850-1923, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 2003, ISBN 978-83-89101-11-2 [dostęp 2024-07-01] (pol.).
- ↑ Pomoc francuska w odbudowie kolejnictwa polskiego, „Polonia” (6), crispa.uw.edu.pl, 4 lutego 1922 [dostęp 2024-07-01].
- ↑ H.J. Korybut-Woroniecki”, Członkowie Stowarzyszenia „La Pologne et la Guerre” w Szwajcarii, [w:] Niepodległość, t. XV, Warszawa 1937, s. 209.
- ↑ Tadeusz Sygietyński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2023-11-03].
- ↑ Antoni Sygietyński, Korespondencja Antoniego Sygietyńskiego i Piotra Chmielowskiego: dwugłos z lat 1880–1904, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1963 [dostęp 2024-06-30] (pol.).
- ↑ Guide du commerce mondial pour les professions libérales, Mansour, 1922 [dostęp 2024-07-01] (fr.).