Reprezentacja Tunezji w piłce nożnej mężczyzn

Tunezja

‏تونس‎

Przydomek	(نسور قرطاج, nasur qirtaj) (Orły Kartaginy)
Związek	Tunezyjska Federacja Piłki Nożnej (الجامعة التونسية لكرة القدم)
Sponsor techniczny	Kappa
Trener	Montasser Louhichi (tymczasowo)
Asystent trenera	Ali Boumnijel Selim Benachour
Skrót FIFA	TUN
Ranking FIFA	41. (1491.15 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	35. (1730 pkt.)[a]
Zawodnicy
Kapitan	Youssef Msakni
Najwięcej występów	Sadok Sassi (116)
Najwięcej bramek	Issam Jemâa (36)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Mecze
Pierwszy mecz  Tunezja 2:1 Algieria  (Tunis, Tunezja; 25 czerwca 1957)
Najwyższe zwycięstwo  Tunezja 8:1 Tajwan  (Rzym, Włochy; 18 sierpnia 1960)  Tunezja 7:0 Togo  (Tunis, Tunezja; 25 czerwca 2000)  Tunezja 7:0 Malawi  (Tunis, Tunezja; 26 marca 2005)  Tunezja 8:1 Dżibuti  (Radis, Tunezja; 12 czerwca 2015)
Najwyższa porażka  Węgry 10:1 Tunezja  (Budapeszt, Węgry; 24 lipca 1960)
Medale
Mistrzostwa Afryki
2004 1965, 1996 1962
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 15 lutego 2024.

Reprezentacja Tunezji w piłce nożnej mężczyzn – przedstawiciel Tunezji w międzynarodowych zawodach piłkarskich mężczyzn. Pięciokrotny uczestnik finałów mistrzostw świata, który nigdy nie wyszedł z fazy grupowej rozgrywek. Drużyna wystąpiła dziewiętnaście razy w finałach Pucharu Narodu Afryki (1962, 1963, 1965, 1978, 1982, 1994, 1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2013, 2015, 2017, 2019), gdzie największym sukcesem było zdobycie mistrzostwa w 2004 będąc gospodarzem turnieju.

Pięciokrotnie grała w finałach mistrzostw świata. Premierowy start miał miejsce w roku 1978. Drużyna prowadzona przez legendarnego Abdelmajida Chetalego z Polską wprawdzie przegrała, a z reprezentacją RFN bezbramkowo zremisowała, ale pokonując 3:1 Meksyk, odniosła pierwsze zwycięstwo dla kontynentu afrykańskiego na światowym czempionacie i ostatecznie zajęła trzecie miejsce w grupie.

Od drugiej połowy lat 90. piłkarstwo tunezyjskie przeżywa swoje najlepsze dni. W 1996 roku reprezentacja zdobyła wicemistrzostwo Afryki i wzięła udział w Igrzyskach Olimpijskich, a rok później zakwalifikowała się – po dwudziestoletniej przerwie – do finałów mistrzostw świata. We Francji Tunezyjczycy zajęli ostatnie miejsce w grupie notując remis z Rumunią 1:1 i dwukrotnie przegrywając (z Kolumbią 0:1 oraz Anglią 0:2). Także w 1997 roku dwa kluby z Tunezji zdobyły najważniejsze afrykańskie trofea – Étoile Sportive du Sahel wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów, a Espérance Tunis – Puchar CAF, odpowiednik europejskiego Pucharu UEFA. Tunezja była obecna również na Mundialu 2002. Koreańsko-japoński czempionat Kartagińskie Orły ponownie zakończyły już po fazie grupowej remisując 1:1 z Belgią, oraz przegrywając z Rosją i Japonią po 0:2. Premierowy triumf z 2004 roku w Pucharze Narodów Afryki ostatecznie udowodnił, że reprezentacja, którą od czterech lat prowadził Francuz Roger Lemerre, należy do absolutnej czołówki drużyn z Czarnego Kontynentu. Dzięki zwycięstwu w PNA 2004 reprezentacja Tunezji wystąpiła w rozgrywkach o Puchar Konfederacji 2005. Zakończyła je jednak już na fazie grupowej. W 2006 roku trzeci raz z rzędu udało jej się awansować do mistrzostw świata. Niemiecki mundial Tunezyjczycy rozpoczęli od remisu z Arabią Saudyjską 2:2. Później przyszły porażki z Hiszpanią 1:3 oraz Ukrainą 0:1. Z jednym punktem na koncie zajęli więc trzecie miejsce w grupie i odpadli z turnieju.

Ponownie Tunezyjczycy awansowali na mundial 12 lat później. W 2018 roku w Rosji Tunezja grała w grupie G razem z Anglią, Belgią, oraz Panamą. Po porażkach z Anglikami 1:2 i Belgami 2:5 w pierwszych dwóch spotkaniach na zakończenie zmagań grupowych i ostateczne pożegnanie z turniejem Orły Kartaginy wygrały 2:1 z Panamczykami.

Fundamenty obecnej siły piłki tunezyjskiej zbudowali w latach 80. zagraniczni trenerzy, którzy przywieźli z Europy nowe wzorce szkoleniowe, położyli nacisk na przygotowanie taktyczne i zwiększyli dyscyplinę wśród zawodników. Dobrą opinię wyrobili sobie w Tunezji Polacy. Henryk Apostel, Bernard Blaut, Stefan Białas, Antoni Piechniczek, czy Ryszard Kulesza pracowali w najlepszych klubach w kraju, a dwaj ostatni prowadzili drużynę narodową (Kulesza w latach 1981-83, Piechniczek 1988-89). W latach 1994–1998 i 2015–2017 selekcjonerem reprezentacji był także Henryk Kasperczak. Obecnie selekcjonerem kadry Tunezji jest Nabil Maâloul^[1], który prowadził tę kadrę w 2013 roku.

W Tunezji piłka nożna jest sportem numer jeden. Popularność piłkarzy i trenerów jest ogromna.

Większość piłkarzy, podobnie jak reprezentanci Kamerunu, czy Nigerii, gra w klubach francuskich. Niewielu występuje w kraju, jeśli już to najczęściej w Esperance Tunis.

• 1979-80 – Dhib Hmid
• 1981-83 – Ryszard Kulesza
• 1984-86 – Youssef Zouaoui
• 1986-87 – Jean Vincent
• 1987-88 – Tarek Ben Othman
• 1988-89 – Antoni Piechniczek
• 1990-93 – Mrad Mahjoub
• 1993 – Salad Akacha
• 1993-94 – Youssef Zouaoui
• 1994 – Faouzi Benzarti
• 1994-98 – Henryk Kasperczak
• 1998-00 – Francesco Scoglio
• 2000-01 – Eckhard Krautzun
• 2001-02 – Henri Michel
• 2002-02 – Ammar Souayah
• 2002-08 – Roger Lemerre
• 2008-09 – Humberto Coelho
• 2009-10 – Faouzi Benzarti
• 2010 – Sami Trabelsi
• 2010 – Bertrand Marchand
• 2011 – Faouzi Benzarti
• 2011 – Ammar Souayah
• 2011-13 – Sami Trabelsi
• 2013 – Nabil Maâloul
• 2013-14 – Ruud Krol
• 2014-15 – Georges Leekens
• 2015-17 – Henryk Kasperczak
• 2017-18 – Nabil Maâloul
• 2018 – Faouzi Benzarti
• 2018-19 – Alain Giresse
• 2019-22 – Mondher Kebaier
• od 2022 – Jalel Kadri

• Reprezentacja Tunezji w piłce nożnej mężczyzn w bazie FIFA (ang.)
• Oficjalna witryna związku
• RSSSF – archiwum wyników
• RSSSF – archiwum trenerów 1956 -