Rex Stewart

Rex Stewart

Rex Stewart (1943)
Imię i nazwisko	Rex William Stewart jr
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1907 Filadelfia
Data i miejsce śmierci	7 września 1967 Los Angeles
Instrumenty	kornet
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Duke Ellington, JATP
Zespoły
Duke Ellington and His Orchestra Jazz at the Philharmonic Rex Stewart and His Dixielanders

Rex William Stewart jr (ur. 22 lutego 1907 w Filadelfii, zm. 7 września 1967 w Los Angeles)^[1] – afroamerykański kornecista jazzowy oraz publicysta muzyczny.

Jako chłopiec uczył się gry na fortepianie i skrzypcach, ale ostatecznie wybrał kornet. Inspirował się grą Bixa Beiderbecke’a, Louisa Armstronga i „Bubbera” Miley’ego^[1].

Porzucił szkołę średnią, żeby dołączyć do zespołu Ragtime Clowns, prowadzonego przez Olliego Blackwella. Następnie występował w orkiestrach grających na statkach wycieczkowych, pływających po rzece Potomak, oraz lokalnych zespołach w Filadelfii^[1].

W 1921 przeniósł się do Nowego Jorku^[2]. Współpracował w 1925 z zespołem bandżysty Elmera Snowdena^[1]. Rok później przeniósł się do orkiestry Fletchera Hendersona^[2]. Był jej członkiem do 1933 z ok. roczna przerwą, kiedy to występował w zespole brata Fletchera – Horace’a^[2]. W latach 1931–1932 grał także w gwiazdorskiej formacji McKinney’s Cotton Pickers. W 1933 prowadził orkiestrę nowojorskiego hotelu The Empire oraz doraźnie grywał w zespole Luisa Russella^[1].

Od 1934 przez jedenaście lat pracował w big-bandzie Duke’a Ellingtona, stając się jego gwiazdą. Występował z nim i nagrywał. Był współkompozytorem utworów Boy Meets Horn i Morning Glory, należących do stałego repertuaru zespołu^[1]. Ponadto sprawował nadzór nad osobnymi sesjami nagraniowymi członków orkiestry. W 1939 w stworzonym przez siebie kwartecie dokonał w Paryżu szeregu nagrań z gitarzystą Djangiem Reinhardtem^[2]. Po rozstaniu z Ellingtonem prowadził małe zespoły swingowe, będąc ich głównym solistą. W latach 1947–1951 należał do grupy czołowych muzyków jazzu, koncertujących w ramach Jazz at the Philharmonic^[2]. Wraz z JATP odbył kilka dużych tournées, m.in. w Europie i Australii. Ponadto w 1948 w wolnym czasie wykładał w Konserwatorium Paryskim^[1].

Na początku lat. 50 kupił stary, wiejski dom w stanie New Jersey i tam zamieszkał^[1]. Przez niedługi czas był też właścicielem małej restauracji w pobliżu toru drag racingowego w stanie Vermont. Drugą bowiem – obok muzyki – jego pasją było gotowanie. Chciał nawet zostać wykwalifikowanym kucharzem i w tym celu podczas pobytu we Francji w latach 1948–1949 uczęszczał do znanej szkoły kucharskiej Le Cordon Bleu. W tym czasie miał swój cykliczny program radiowy w rozgłośni w Troy oraz regularnie gościł w telewizji lokalnej^[1]. W Bostonie kierował też stale, choć nieczęsto występującą orkiestrą. W latach 1957–1958 prowadził „odrodzony” big-band Fletchera Hendersona, z którym również nagrywał. Ponadto w 1958 i 1959 występował w klubie gitarzysty Eddiego Condona^[1].

Chcąc być bliżej dzieci i żony Margie, w 1961 przeniósł się na Zachodnie Wybrzeże, choć jego syn – Paul Albert Hardy – pozostał w Nowym Jorku^[2][3]. W Los Angeles w większym zakresie niż dotychczas zajął się działalnością w mediach. Swoje teksty o tematyce jazzowej regularnie publikował w takich tytułach jak „Los Angeles Times”, „Playboy” i „DownBeat”^[2]. W jednej z rozgłośni radiowych współprowadził dwie audycje cykliczne: „Dixieland Doings” i „Things Aint What They Used to Be”. Nadal grał. Był członkiem zespołu występującego w programie „The Steve Allen Show”. Po przyjeździe do Los Angeles odnowił kontakt z dawnymi muzykami Ellingtona i grał z nimi we wspólnych jam sessions.

W swojej karierze miał związki z filmem. W epizodach pojawił się w obrazach: Hellzapoppin’ (1941) i Rendez-vous de juillet (reż. Jacques Becker, 1949)^[4]. Wystąpił także w dokumentalnym filmie telewizyjnym The Sound of Jazz (1957) z cyklu The Seven Lively Arts.

Zmarł w Kalifornii na zawał serca^[3]. Miał 60 lat.

• 1953 Big Jazz (Atlantic)
• 1955 Rex Stewart Plays Duke Ellington (Grand Award Records)
• 1956 Rex Stewart and His Dixielanders – Dixieland Free-For-All (Jazztone)
• 1957 Cootie & Rex – The Big Challenge (Jazztone)
• 1959
  • Stewart–Williams and Co. – Porgy & Bess Revisited (Warner Bros.)
  • Chatter Jazz – The Talkative Horns of Rex Stewart and Dickie Wella (RCA Victor)
  • Henderson Homecoming – Rex Stewart Leads the Fletcher Henderson Alumni (United Artists Records)
  • Rendezvous with Rex (Felsted)
  • Redhead (Design Records)
• 1960
  • The Happy Jazz of Rex Stewart (Swingville)
  • Rex Stewart and the Ellingtonians (Riverside)
• 1969 The Rex Stewart Memorial Album (Prestige)
• 1976 The Roots Of Dixieland Jazz – Volume II – Rex Stewart–Vic Dickenson–Buster Bailey–Marty Napoleon–Pee Wee Erwin–Milt Hinton–George Wettling–Arvell Shaw–Claude Hopkins
• 1980 The Irrepressible Rex – Stewart Rex Stewart–John Dengler All-Stars (Jazzology)
• 1991 Swing Together! – Cootie Williams & Rex Stewart (Jazz & Jazz)
• 2004 Rex Stewart with the Alex Welsh Band (Jazzology)
• 2006 Rex Stewart-Stuff Smith – The 1963 St-Onge La Duets & Narration (AB Fable)

Zestawienie wg dat wydania płyt

• W 1981 wydawnictwo Da Capo Press opublikowało książkę Jazz Masters of the 30s (ISBN 978-0306801594), zawierającą zbiór jego tekstów prasowych. Ostatni, dziękczynny rozdział napisał amerykański kompozytor Francis Thorne.
• W 1991 ukazała się jego autobiografia pt. Boy Meets Horn. Napisał ją przed wielu laty, a współcześnie opracowała Claire Gordon. Została wwydana przez University of Michigan Press (ISBN 978-0472082292).

• Rex Stewart, allmusic.com
• Rex Stewart, Britannica

• Rex Stewart – dyskografia, Discogs