Robert Hossein

Urodził się w Paryżu w rodzinie muzyków jako syn Anny Mincovschi^[9], żydowskiej aktorki komediowej i pianistki z Kijowa^[10][11] i Amina André Hosseina (1905–1983)^[12], kompozytora i dyrygenta orkiestry perskiego pochodzenia. Uczęszczał do szkoły aktorskiej Vieux-Colombier i brał udział w warsztatach teatralnych, które prowadzili m.in.: René Simon, Tania Balachova i Jean Marchat. Pierwszym sukcesem scenicznym była sztuka Bandyci (Les Voyous). Mając 19 lat wyreżyserował spektakle: Doktor Jekyll i pan Hyde Roberta Louisa Stevensona, Nie ma orchidei dla panny Blandish Jamesa Hadleya Chase’a i L’homme traqué Francisa Caro. Spędził kilka lat jako aktor i reżyser w legendarnym Theatre Grand Guignol na Montmartre.

W 1948 trafił na ekran w filmie historycznym Sachy Guitry Kulawy diabeł (Le diable boiteux). Został zauważony dzięki roli Remiego Gruttera w dramacie kryminalnym Julesa Dassina Rififi (Du rififi chez les hommes, 1955). Jako reżyser filmowy zadebiutował dramatem Dranie idą do piekła (Les salauds vont en enfer, 1955) z Mariną Vlady. Następnie zagrał postać Rodiona Romanowicza Raskolnikowa, 23-letniego byłego studenta prawa w ekranizacji powieści Fiodora Dostojewskiego Zbrodnia i kara (Crime et Châtiment, 1956) z udziałem Jeana Gabina, Mariny Vlady, Bernarda Bliera i Lino Ventury.

Grywał także w filmach reżyserowanych przez siebie, m.in. w dramacie Noc szpiegów (La Nuit des espions, 1959) z Mariną Vlady, dramacie Nieszczęśnicy (Les scélérats, 1960) z Michèle Morgan, spaghetti westernie Smak przemocy (Le goût de la violence, 1961) z Mario Adorfem i dramacie biograficznym Zabiłem Rasputina (J’ai tué Raspoutine, 1967) z Geraldine Chaplin. Wystąpił w komediodramacie Madame Sans-Gêne (1961) z Sophią Loren i melodramcie Rogera Vadima Odpoczynek wojownika (Le Repos du guerrier, 1962) u boku Brigitte Bardot^[13], z którą po latach spotkał się na planie Gdyby Don Juan był kobietą (Don Juan, or If Don Juan Were a Woman, 1973).

Zasiadał w jury konkursu głównego na 16. MFF w Cannes (1963). W 1967 był członkiem jury na 5. MFF w Moskwie^[14]. Jego ekranizacja powieści Wiktora Hugo Nędznicy (Les Misérables, 1982) została pokazana na MFF w Moskwie, gdzie zdobyła Nagrodę Specjalną^[15].

Zyskał sympatię wśród widzów jako Joffrey De Peyrac – mąż tytułowej bohaterki granej przez Michele Mercier w filmach: Markiza Angelika (Angélique, marquise des anges, 1964), Angelika i król (Angelica and the King, 1966), Angelika wśród piratów (Indomptable Angélique, 1967) i Angelika i sułtan (Angélique et le Sultan, 1968).

W wyreżyserowanym przez siebie dramacie Wampir z Düsseldorfu (Le Vampire de Düsseldorf, 1965) wcielił się w autentyczną postać Petera Kürtena, który był jednym z najsłynniejszych seryjnych morderców międzywojennej Europy. W 1968 bez większego powodzenia zrealizował spaghetti western Une corde, un Colt... Dwa lata później w jego thrillerze Punkt kropli (Point de chute, 1970) gwiazdą był Johnny Hallyday.

W 1970 opuścił Paryż, aby prowadzić Théâtre Populaire de Reims. Po powrocie do stolicy Francji wielokrotnie triumfował na scenie, gdzie opracował oryginalną formę interakcji z publicznością w inscenizacjach: Pancernik Potiomkin (Le Cuirassé Potemkine, 1975), Notre-Dame de Paris', a nawet Danton i Robespierre (Danton et Robespierre, 1978), Zadzwoniłem do Marii Antoniny (Je m’appelais Marie-Antoinette, 1993), Ten, kto nie mówi (Celui qui a dit non, 1999)^[16].

W melodramacie Zabronione kapłanom (Prêtres interdits, 1973) zagrał katolickiego księdza, który zakochuje się w 17-latce (Claude Jade miała wtedy 25 lat) i staje się komunistą.

W 1994 na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Policyjnych w Cognac zdobył nagrodę za rolę biznesmena Paula Haslansa w dramacie Sprawa (L’affaire) z udziałem F. Murraya Abrahama.

W 2003 zastąpił zmarłego aktora Jeana Yanne i odegrał rolę ministra spraw wewnętrznych w filmie San Antonio. Następnie wystąpił w roli zmarłego patriarchy w miniserialu wg powieści Agathy Christie Płytki grób rodziny (Petits meurtres en famille, 2006). Wcześniej można go było zobaczyć w operach mydlanych, takich jak Le Tour d’écrou (1974) czy Krucjata dziecięca (La Croisade des enfants, 1988). Jego powrót na duży ekran miał miejsce w 2007 roku z pierwszym thrillerem w reżyserii Sophie Marceau Kobieta z Deauville (La Disparue de Deauville).

Napisał dwie książki: La sentinelle aveugle (1978) i Nomade sans tribu. W 1987 roku opublikował swoje wspomnienia W akcie desperacji (En désespoir de cause).

W 2014 otrzymał nagrodę za całokształt twórczości im. Henriego Langlois.