Roman Bierówka

Roman Bierówka
Roman Birówka
podpułkownik saperów podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1884
Kolbuszowa

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Saperów
Kościuszkowski Obóz Szkolny Saperów

Stanowiska

dyrektor nauk

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Roman Marian Bierówka, właśc. Birówka (ur. 15 marca 1884 w Kolbuszowej, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 15 marca 1884 w Kolbuszowej w rodzinie Wojciecha[1]. Uczył się w C. K. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie, gdzie w 1902 z odznaczeniem zdał egzamin dojrzałości (wymieniony jako „Roman Birówka”)[2][1]. Krótkotrwale do 1908 studiował w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu i w Kulturtechnische Schule w Berlinie[1].

Od 1907 do 1908 służył w armii austro-węgierskiej jako jednoroczny ochotnik pionierów w Klostenburgu[1]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych c. k. armii, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach, po czym mianowany chorążym rezerwy[1]. Po studiach był zatrudniony w Biurze Melioracyjnym C. K. Wydziału Krajowego we Lwowie: jako inżynier adiunkt, od 1911 jako inżynier II klasy, a w 1914 mianowany inżynierem II klasy[1].

W czasie I wojny światowej wcielony do c. k. armii i przydzielony do batalionu saperów z Przemyśla[1]. Mianowany podporucznikiem z dniem 1 listopada 1914, a na stopień porucznika awansowany ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Od listopada 1914 w 4/12 kompanii saperów na froncie galicyjskim, a po uznaniu za niezdolnego do służby skierowany do sztabu 7 Armii jako pomocnik referenta technicznego[1]. Od stycznia 1917 w kadrze przemyskiego batalionu saperów[1]. W 1917 jego oddziałem macierzystym był batalion saperów nr 10[3]. W październiku 1917 skierowany na front włoski jako dowódca 1/24 kompanii saperów[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Od 1 listopada 1918 w batalionie saperów we Lwowie i w Przemyślu[1]. Od połowy sierpnia 1919 zastępca komendanta Parku Inżynierii Nr 2 we Lwowie (potem PI VIII Armii)[1]. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora w Korpusie Inżynierii i Saperów, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[1]. Pozostawał wówczas w rezerwie armii[4]. Od stycznia 1921 służył jako referent drogowy w Dowództwie Okręgu Generalnego Lwów[1]. Wówczas jego oddziałem macierzystym był 6 pułk saperów[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Został wykładowcą na Wydziale Wojskowym Politechniki Lwowskiej, a po likwidacji tej jednostki (1 sierpnia 1922) skierowany do Głównej Szkoły Artylerii i Inżynierii w Warszawie na posadę dyrektora nauk[1]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Kościuszkowskim Obozie Szkolnym Saperów w Warszawie (od 14 lipca do 28 sierpnia 1924 jednocześnie będąc komendantem Obozu[1]), pozostając oficerem nadetatowym 6 pułku saperów. 9 października 1923 został przesunięty ze stanowiska dowódcy kompanii na stanowisko dyrektora nauk[6][7]. W 1925 został referentem w utworzonym w tym roku Inspektoracie Fortyfikacji[1]. 12 kwietnia 1927 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8]. 28 kwietnia 1928 został przeniesiony z 7 pułku saperów w Poznaniu macierzyście do kadry oficerów saperów z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[9][10], a z dniem 31 października tego roku przeniesiony w stan spoczynku[11][1].

W kolejnych latach działał jako inżynier we Lwowie[1].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów 9 grudnia 1939 we Lwowie[1]. Był przetrzymywany we lwowskim więzieniu Brygidki, a w kwietniu 1940 wywieziony[12]. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-35 oznaczony numerem 181)[13]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Odznaczenia

austro-węgierskie

Według innego źródła otrzymał też Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy i Krzyż Wojskowy Karola[1]

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Księga 2015 ↓, s. 229.
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1902. Lwów: 1902, s. 88. [dostęp 2025-02-18].
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 205, 1420.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, s. 689.
  5. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 342, 556.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 884, 906, 1527.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 808, 828, 1387.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 591.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 381.
  12. ↑ Księga 2015 ↓, s. 161.
  13. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 7. [dostęp 2015-06-17].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.