Rudolf Vavrouch

Rudolf Vavrouch
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch

Data i miejsce urodzenia

19 stycznia 1888
Rycerka Dolna

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Wilno Powiat

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch[a] (ur. 19 stycznia 1888 w Rycerce Dolnej, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 19 stycznia 1888 we wsi Rycerka Dolna, w ówczesnym powiecie żywieckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Franciszka, radcy leśnictwa I stopnia Dyrekcji Dóbr Żywieckich i Jadwigi z Muchów[3][4].

W 1908 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii. Na stopień chorążego piechoty został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1908 i wcielony do 13 galicyjskiego batalionu strzelców polnych w Innsbrucku[5]. Na stopień podporucznika został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1911, a na porucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1914[6][7][8][9][10]. W szeregach 13 batalion strzelców polnych walczył podczas I wojny światowej[11][12][13]. Był ranny[14].

16 października 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika i przydzielony do Głównego Kwatermistrzostwa[15]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami[16]. W sierpniu 1920 objął dowództwo VI lwowskiego batalionu etapowego[17]. Po wojnie pełnił służbę w 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku[18]. 26 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej, a 3 maja 1922 zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19][20][21]. 10 lipca 1922 został przeniesiony do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie i zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu[22]. W 1923 pełnił obowiazki dowódcy batalionu sztabowego pułku[23]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[24][25][26]. W tym samym roku został przesunięty na stanowisko dowódcy I batalionu[27]. W lutym 1926 został przydzielony z 5 pp Leg. do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[28]. W grudniu tego roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta PKU Wilno Powiat[29][30][31]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[32]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[33].

W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939), dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w obozie w Starobielsku[16]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[16]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[34]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 479)[35].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[36]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie nazwiska i imienia mjr. Rudolfa Wawroucha z „Rudolf Wawrouch” na „Rudolf Antoni Franciszek Vavrouch”[1][2].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 28.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-04-22].
  3. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 575, jako Rudolf Vawrouch.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2025-04-22].
  5. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 355, 675.
  6. ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 359, 691.
  7. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 270, 605.
  8. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 95.
  9. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 99.
  10. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 141.
  11. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 499.
  12. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 667.
  13. 1 2 3 Ranglisten 1918 ↓, s. 848.
  14. ↑ Lista strat nr 113. k. u. k. Kriegsministerium, 1915-01-25, s. 5..
  15. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919, poz. 3704.
  16. 1 2 3 Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 575.
  17. ↑ Tuliński 2020 ↓, s. 803.
  18. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 231, 935.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921, s. 645.
  20. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 37.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 404.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 545.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 169.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 348.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25.
  27. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926, s. 2, 10.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 31 grudnia 1926, s. 458.
  30. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 120, 171.
  31. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25, 526.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 4.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 144.
  34. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  35. ↑ Gajowniczek 1993 ↓, s. 318, jako Rudolf Antoni Wawrouch.
  36. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  37. ↑ Schematismus 1909 ↓, s. 675.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.