Rudoliczka szarobrzucha
| Poospiza baeri[1] | |||
| (Oustalet, 1904) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
rudoliczka szarobrzucha | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 | |||
Rudoliczka szarobrzucha[5] (Poospiza baeri) – gatunek małego ptaka z rodziny tanagrowatych (Thraupidae). Występuje w górach północno-zachodniej Argentyny i południowej Boliwii. Nie jest zagrożony wyginięciem. Nie wyróżnia się podgatunków[6].
Występowanie i środowisko
Rudoliczka szarobrzucha występuje przede wszystkim w północno-zachodniej Argentynie. Istnieją także doniesienia o obserwacjach tego gatunku w południowej Boliwii (w departamencie Tarija). W Argentynie został zaobserwowany w górach Sierra del Manchao i Sierra de Ambato w prowincji Catamarca, na wschodnich stokach gór Sierra del Aconquija (Park Narodowy Aconquija) i Sierra de Medina w prowincji Tucumán, a także w pojedynczych lokalizacjach w prowincjach Salta, La Rioja i Jujuy[4].
Gatunek zamieszkuje trawiastą formację puna z gęstymi zaroślami oraz krzewiaste zadrzewienia na półwilgotnych do półsuchych stromych brzegach wąwozów oraz nad brzegami potoków. Sporadycznie odnotowywany jest na przyległych terenach skalistych i obrzeżach lasów, zdarza się mu też schodzić w dół do ogrodów, zwłaszcza w czasie intensywnych opadów śniegu. Występuje zazwyczaj w przedziale wysokości 2500–3100 m n.p.m. W południowej części zasięgu rudoliczki szarobrzuche zimą wydają się schodzić na niższe wysokości do około 1200 m n.p.m.[4]
Morfologia
Długość ciała 16,5–18 cm, masa ciała 31,5–34,5 g[7].
Upierzenie w większości szare; rudopomarańczowe czoło, brew, pasek pod okiem, gardło, górna część piersi oraz pokrywy podogonowe; obszar od dolnej części brzucha po kloakę jasnoszary do białawego. Nogi szarawe. Obie płcie są do siebie podobne, ale u samicy zasięg barwy rudopomarańczowej na gardle i w górnej części piersi jest mniejszy[7].
Pożywienie
Prawdopodobnie żywi się stawonogami i nasionami[4].
Status
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN rudoliczka szarobrzucha od 2024 roku jest klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern); wcześniej, od 1994 roku uznawano ją za gatunek narażony (VU – Vulnerable). Populacja jest szacowana na 2500–9999 dorosłych osobników i jest pofragmentowana. Trend liczebności populacji nie jest znany[4].
Przypisy
- 1 2 Poospiza baeri, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2021-01-06] (ang.).
- ↑ Tucuman Mountain-finch (Compsospiza baeri). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2021-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-08)]. (ang.).
- 1 2 3 D. Lepage: Tucuman Mountain-Finch Poospiza baeri (Oustalet, 1904). Avibase. [dostęp 2025-02-07]. (ang.).
- 1 2 3 4 5 BirdLife International, Poospiza baeri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2024, wersja 2024-2 [dostęp 2025-02-07] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Poospizinae Burns, Unitt & Mason, 2016 - czywiki - Warbler tanagers (Wersja: 2024-10-23). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2025-02-07].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Tanagers and allies. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-01-31]. (ang.).
- 1 2 J. del Hoyo, A. Elliott & D.A. Christie (red.): Handbook of the Birds of the World. Cz. 16: Tanagers to New World Blackbirds. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 628. ISBN 978-84-96553-78-1. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).