Ruzdwiany (obwód tarnopolski)
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Powierzchnia |
2,244 km² | ||||
| Wysokość |
350 m n.p.m. | ||||
| Populacja • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3551 | ||||
| Kod pocztowy |
48127 | ||||
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 49°19′20″N 25°36′43″E/49,322222 25,611944 | |||||
Ruzdwiany (ukr. Різдвяни, Rizdwiany) – wieś na Ukrainie w rejonie tarnopolskim należącym do obwodu tarnopolskiego.
W 1930 r. właścicielką tutejszego majątku ziemskiego była hr. Maria Borkowska[2]. W 1931 r. wieś liczyła 221 zagród i 1173 mieszkańców, z których 44% stanowili Polacy. W czasie II wojny światowej nacjonaliści ukraińscy z OUN - UPA zamordowali 36 Polaków, z których większość zginęła w czasie w czasie napadu 12 marca 1944 r. Rodziny żydowskie policja ukraińska zamknęła w getcie w Trembowli[3].
W latach 1965–91 wieś nosiła nazwę Switanok (ukr. Світанок).
Do 2020 w rejonie trembowelskim.
Urodzeni w Ruzdwianach
Jan Latkiewicz (1896-1940) - komisarz Policji Państwowej. We wrześniu 1939 r. trafił do obozu jenieckiego w Ostaszkowie. Zamordowany przez NKWD w Kalininie[4].
Dmytro Wełykanowycz (1884-1945) – ukraiński działacz społeczny, nauczyciel, polityk, poseł na Sejm w II RP.
Przypisy
- ↑ [Додаткова інформація: Назва старого району: Теребовлянський Назва ТГ: Микулинецька Код КАТОТТГ: UA61040290160024973 Населення: 500 чоловік https://postcode.in.ua/ua/codes/city/hca]
- ↑ Spis ziemian Rzeczpospolitej Polskiej w roku 1930 (stanisławowskie, tarnopolskie) [online], Ornatowski.com [dostęp 2023-03-26] (pol.).
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939–1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 411, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487.
- ↑ Muzeum Niepodległości w Myślenicach, Ofiary Katynia [online].
Linki zewnętrzne
- Ruzdwiany, 1.), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 46.
- Ruzdwiany na stronie Rady Najwyższej Ukrainy