Ryjonos piżmowy

Ryjonos piżmowy
	Melogale moschata
	(Gray, 1831)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	łasicowate
Podrodzina	łasice
Rodzaj	ryjonos
Gatunek	ryjonos piżmowy
Podgatunki
	M. m. ferreogrisea (Hilzheimer, 1905); M. m. hainanensis Zheng & Xu, 1983; M. m. millsi (Thomas, 1922); M. m. moschata (Gray, 1831); M. m. sorella (G. M. Allen, 1929); M. m. subaurantiaca (Swinhoe, 1862); M. m. taxilla (Thomas, 1925);
	M. m. ferreogrisea (Hilzheimer, 1905); M. m. hainanensis Zheng & Xu, 1983; M. m. millsi (Thomas, 1922); M. m. moschata (Gray, 1831); M. m. sorella (G. M. Allen, 1929); M. m. subaurantiaca (Swinhoe, 1862); M. m. taxilla (Thomas, 1925);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski

Ryjonos piżmowy^[3] (Melogale moschata) – gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.

Występowanie

Występuje we wschodnich Indiach, południowo-wschodniej Azji, południowych Chinach oraz na Tajwanie.

Charakterystyka

Długość ciała: 33–43 cm Długość ogona: 14–23 cm Masa ciała: 1–3 kg

Budowa ciała podobna do kuny. Grzbiet barwy szaro- lub czarnobrązowej, strona brzuszna jaśniejsza. Na grzbiecie najczęściej biaława lub czerwonawa pręga. Na głowie czarne oraz żółtawe plamy. Układ plam na głowie jest cechą indywidualną każdego osobnika. Nos długi i ruchliwy, przypominający nos koati. Ogon puszysty, kończyny krótkie. Stopy wyposażone w długie, silne pazury służące do kopania.

Środowisko życia

Obszary leśne i trawiaste.

Tryb życia

Spędza dzień w samodzielnie wykopanych norach lub szczelinach skalnych. Na żerowanie wychodzi o zmierzchu i nocą. Tajwańskie ryjonosy są doskonałymi wspinaczami i można zaobserwować jak śpią w rozwidleniu konarów. Ryjonosy są dzikie i nieustraszone, zaatakowane lub w sytuacji bez wyjścia wydzielają, jak wiele łasicowatych okropny zapach.

Pożywienie

Jest wszystkożerny. Zjada małe ssaki, owady, dżdżownice, żaby oraz owoce.

Rozmnażanie

W maju lub czerwcu samica rodzi w norze 1 do 3 młodych. Są one długo zależne od mleka matki i obserwowano już w pełni wyrośnięte osobniki podczas ssania.

Podgatunki

Wyróżnia się 7 podgatunków ryjonosa piżmowego^[4]:

M. moschata ferreogrisea
M. moschata hainanensis
M. moschata millsi
M. moschata moschata
M. moschata sorella
M. moschata subaurantiaca
M. moschata taxilla

Przypisy

↑ Melogale moschata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ J.W.J.W. Duckworth J.W.J.W. i inni, Melogale moschata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 158. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Melogale moschata w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 września 2009]

Bibliografia

Jacek Ring (red.) Leksykon Zwierząt – SSAKI (2001) Wydawnictwo Horyzont

[itis-1] Melogale moschata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] J.W.J.W. Duckworth J.W.J.W. i inni, Melogale moschata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).

[miiz-3] Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 158. ISBN 978-83-88147-15-9.

[4] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Melogale moschata w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 8 września 2009]

[1]

[2]

[3]

[4]