Ryszard Knosala

W 1974 ukończył studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Na tej uczelni doktoryzował się w 1981 na podstawie pracy napisanej pod kierunkiem Janusza Dietrycha. Habilitację uzyskał w 1989, a tytuł profesora otrzymał w 1996.

Zawodowo do 2001 związany z Politechniką Śląską, na której pełnił funkcje zastępcy dyrektora Instytutu Budowy Maszyn (1991–1994), kierownika studiów doktoranckich na Wydziale Mechanicznym Technologicznym (1992–2001), kierownika Zakładu Technologii Maszyn i Zintegrowanych Systemów Wytwarzania (1991–1994), kierownika Katedry Automatyzacji Procesów Technologicznych i Zintegrowanych Systemów Wytwarzania (1994–2001).

W latach 2001–2008 zajmował stanowisko rektora Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nysie.

Od 2004 był także dyrektorem Instytutu Inżynierii Produkcji Politechniki Opolskiej, wcześniej na tej uczelni był kierownikiem Katedry Inżynierii Produkcji (1997–2003). W 1999 objął funkcję pełnomocnika ds. studiów doktoranckich na Wydziale Zarządzania i Inżynierii Produkcji, a w 2008 dyrektora Instytutu Innowacyjności Procesów i Produktów Politechniki Opolskiej.

Pracował również jako projektant w Biurze Projektów Przemysłu Hutniczego „BIPROHUT” Gliwice (1976–1979), sekretarz naukowy w Centrum Mechanizacji Górnictwa „KOMAG” Gliwice (1992–1999) oraz doradca wojewody opolskiego ds. gospodarczych w Opolskim Urzędzie Wojewódzkim (1999–2001).

Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się: Bożena Skołud, Aleksander Gwiazda, Andrzej Baier, Cezary Grabowik, Grzegorz Ćwikła, Krzysztof Kalinowski, Łukasz Mach, Katarzyna Hys^[1].

W latach 2005–2008 był prezesem AZS PWSZ w Nysie. Jest inicjatorem i współzałożycielem Stowarzyszenia na Ratunek Jeziorom Turawskim, w latach 1999–2002 pełnił funkcję prezesa tego stowarzyszenia, a w 2008 został ponownie wybrany na to stanowisko. Zajmował w różnych okresach funkcje prezesa Stowarzyszenia na Rzecz Powołania i Wspierania Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nysie oraz Stowarzyszenia Hospicjum Opolskie. Przewodniczył Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody w Opolu (od 2000 do 2001). W 2000 został prezesem Polskiego Towarzystwa Zarządzania Produkcją, a w 2005 członkiem Zespołu Ekspertów ds. Standardów Nauczania w MEN.

W wyborach w 1993 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Wraz z KLD przystąpił do Unii Wolności, następnie należał do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, a później wstąpił do Platformy Obywatelskiej^[2]. W wyborach parlamentarnych w 2005 wystartował do Sejmu z listy z 4. pozycji na jej liście w okręgu opolskim, uzyskując mandat poselski z wynikiem 9087 głosów. W przedterminowych wyborach w 2007 został wybrany na senatora, otrzymując największą liczbę głosów w skali okręgu (148 981 głosów). Był wiceprzewodniczącym władz regionalnych Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2011 ponownie z ramienia PO z powodzeniem ubiegał się o mandat senatora (w okręgu wyborczym nr 51)^[3]. W 2015 nie uzyskał senackiej reelekcji.