Ryt anglikański

Ryt anglikański (ang. Anglican Use) - ryt stosowany w katolickich ordynariatach personalnych dla byłych anglikanów.

Konstytucja apostolska Anglicanorum coetibus, będąca podstawą tworzenia ordynariatów personalnych dla wiernych konwertujących się z anglikanizmu na katolicyzm, umożliwiała ordynariatom zachowanie własnej liturgii po zatwierdzeniu ksiąg przez Stolicę Apostolską, nie wykluczając jednocześnie celebracji według rytu rzymskiego.

Mszał używany w ordynariatach dla byłych anglikanów nosi nazwę Divine Worship: The Missal. Wszedł do użytku w 2015 roku. Księga została przyjęta przez wszystkie trzy ordynariaty^[1].

Mszał uwzględnia specyficzne elementy tradycji anglikańskiej, zawiera m.in. teksty z The Book of Common Prayer Tomasza Cranmera. Oprócz tego msza w rycie anglikańskim zawiera także elementy zaczerpnięte z nadzwyczajnej (np. modlitwy u stopni ołtarza) i zwyczajnej (np. znak pokoju) formy rytu rzymskiego oraz rytu Sarum (The Collect for Purity)^[2].

W tradycji anglikańskiej są dwie główne godziny kanoniczne, do odprawiania których są zobowiązani duchowni: modlitwa poranna (Matins) i modlitwa wieczorna (Evensong). Godziny mniejsze w ciągu dnia i Kompleta nie są obowiązkowe, ale zostały zachowane jako opcjonalne.

W 2020 roku ukazała się pierwsza edycja brewiarza w wersji północnoamerykańskiej dla Ordynariatu Personalnego Katedry Świętego Piotra.

W 2021 roku dla brytyjskiej Wspólnoty Narodów została wydana księga Divine Worship: Daily Office.

Modlitwa poranna łączy elementy Godziny czytań (Matutinum) i Jutrzni (Laudes) w rycie rzymskim.

Modlitwa wieczorna nawiązuje do Nieszporów i Komplety w tradycji rzymskiej.

Psałterz w brewiarzu anglikańskim jest rozłożony na 30 dni (gdy miesiąc ma 31 dni, powtarza się psalmy z ostatniego dnia). Szczególną cechą anglikańskiej liturgii godzin jest brak antyfon przy psalmach. Antyfony do kantyków są opcjonalne^[3].

• Konstytucja apostolska Benedykta XVI Anglicanorum coetibus (łac.)