Rzekotka sardyńska

Rzekotka sardyńska
	Hyla sarda
	(De Betta, 1853)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Podrząd	Neobatrachia
Rodzina	rzekotkowate
Rodzaj	Hyla
Gatunek	rzekotka sardyńska
Synonimy
	Dendrohyas sarda De Betta, 1853; Hyla arborea sarda (De Betta, 1853);
	Dendrohyas sarda De Betta, 1853; Hyla arborea sarda (De Betta, 1853);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania

Rzekotka sardyńska^[3] (Hyla sarda) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny rzekotkowatych występujący endemicznie na wyspach Morza Śródziemnego, takich jak Sardynia i Korsyka. Dorasta do 4,0 cm długości i cechuje się zmiennym ubarwieniem. Okres godowy trwa od marca do lipca, a płaz ten cechuje się większą tolerancją na upały i zasolenie wody niż spokrewnione gatunki rzekotek. Gatunek najmniejszej troski (LC), w związku z m.in. rozległym zasięgiem występowania i dużymi rozmiarami populacji.

Wygląd

Niewielki płaz dorastający do 3,8–4,0 cm długości. Głowa szersza niż dłuższa, a pysk krótszy niż u rzekotki drzewnej (Hyla arborea). Na bokach ciała występuje czarny pasek biegnący od nozdrzy przez oczy i przechodzący w kropki na środkowym obszarze boku tułowia. Na palcach występują przylgi. Skóra jest bardziej ziarnista niż u rzekotki drzewnej i rzekotki śródziemnomorskiej (Hyla meridionalis). Ubarwienie zmienne. Ciało może przybierać barwę zielonkawą, oliwkową lub szarą, występują również zazwyczaj ciemnozielone lub szare kropki. Brzuch białawy. Błona bębenkowa wyraźnie zaznaczona^[4].

Zasięg występowania i siedlisko

Płaz ten występuje na wyspach Morza Śródziemnego, takich jak Korsyka, Elba, Cavallo, Sardynia czy wyspach Arcipelago della Maddalena^[4]. Na Korsyce spotykana na wysokościach 0–1743 m n.p.m.^[2] Rzekotka sardyńska zasiedla obszary znajdujące się w pobliżu stawów, potoków i strumieni^[4]. Gatunek ten cechuje się dużą odpornością na upały^[5].

Rozmnażanie

Okres godowy trwa od marca do lipca^[5]. Do rozrodu dochodzi w potokach oraz w zbiornikach na wodę. Rzekotka sardyńska wykazuje się tolerancją na większe zasolenie wody zbiorników rozrodczych niż rzekotka drzewna i rzekotka śródziemnomorska^[4].

Status i ochrona

IUCN klasyfikuje rzekotkę sardyńską jako gatunek najmniejszej troski (LC) w związku ze stosunkowo rozległym zasięgiem występowania, odpornością na modyfikacje siedliska oraz dużymi rozmiarami populacji. Na obszarze zajmowanym płaz ten występuje powszechnie. Niewielkie zagrożenie stanowić może utrata siedlisk w związku z poborem wody w celach rolniczych. Płaz ten chroniony jest przez ustawodawstwo krajowe, wymieniony jest również w załączniku II konwencji berneńskiej oraz w załączniku IV dyrektywy siedliskowej Unii Europejskiej^[2].

Przypisy

1 2 3 Hyla sarda, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
1 2 3 IUCN SSC Amphibian Specialist Group, Hyla sarda, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [dostęp 2023-06-15] (ang.).
↑ Załącznik 2: Gatunki zwierząt będące przedmiotem zainteresowania wspólnoty, ze wskazaniem tych, które wymagają ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000, oraz gatunków zwierząt o znaczeniu priorytetowym [online] .
1 2 3 4 Hyla sarda: Sardinian Tree Frog, [w:] AmphibiaWeb [online], University of California, Berkeley, CA, USA, 2021 [dostęp 2023-06-15] .
1 2 Dufresnes Ch., Amphibians of Europe, North Africa and the Middle East, 19 stycznia 2019, s. 66, ISBN 978-1-4729-4137-4.

[itis-1] 1 2 3 Hyla sarda, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] 1 2 3 IUCN SSC Amphibian Specialist Group, Hyla sarda, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [dostęp 2023-06-15] (ang.).

[3] Załącznik 2: Gatunki zwierząt będące przedmiotem zainteresowania wspólnoty, ze wskazaniem tych, które wymagają ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000, oraz gatunków zwierząt o znaczeniu priorytetowym [online] .

[:0-4] 1 2 3 4 Hyla sarda: Sardinian Tree Frog, [w:] AmphibiaWeb [online], University of California, Berkeley, CA, USA, 2021 [dostęp 2023-06-15] .

[:1-5] 1 2 Dufresnes Ch., Amphibians of Europe, North Africa and the Middle East, 19 stycznia 2019, s. 66, ISBN 978-1-4729-4137-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]