Sławomir Rogowski

Sławomir Rogowski

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1957 Kielce
Zawód, zajęcie	dziennikarz, menedżer
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (2010–2016), wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego (od 2024)
Odznaczenia

Sławomir Rogowski (ur. 29 kwietnia 1957 w Kielcach) – polski dziennikarz, producent filmowy i telewizyjny, scenarzysta, menedżer, członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (2010–2016), od 2024 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W 1982 ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Odbył też studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej (2004), uzyskując stopień doktora nauk społecznych, specjalisty problematyki finansowania mediów publicznych i zarządzania jakością w mediach i kulturze. Stypendysta British Council (1990 i 1993: w kontekście funkcjonowania kultury w warunkach wolnego rynku i kinematografii)^[1].

Był działaczem Zrzeszenia Studentów Polskich, kierował klubem studenckim Hybrydy (1982–1987), w latach 80. pełnił funkcję dyrektora Festiwalu Artystycznego Młodzieży Akademickiej (FAMA). Od 1990 do 1995 kierował Zespołem Organizacyjnym Komitetu Kinematografii. Był założycielem (1995) i do 1999 prowadzącym festiwal filmowy Lato Filmów w Kazimierzu Dolnym. Następnie do 2002 kierował Agencją Filmową Telewizji Polskiej. Później był członkiem zarządu Totalizatora Sportowego. Prowadził też własną działalność gospodarczą w zakresie produkcji filmowej. Producent filmowy i telewizyjny, m.in.: Duże zwierzę, Matka Teresa od kotów, Przedwiośnie, Wszyscy święci, cykl debiutów Pokolenie 2000. Reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych: Pani na Korczewie (2018), Tala od różańca (2012), Krzysztof Zanussi-rozmowy istotne (2009), Prawo do Boga (2007), Święto zmarłych w Doylstown (1997)^[1].

Adiunkt, wykładowca i kierownik Laboratorium Badań Telewizyjnych i Filmo­wych Wydziału Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego^[2]. Do 2024 wykładowca Wydziału Sztuki Mediów ASP w Warszawie^[3].

W 2004 napisał i wydał książkę Zima stulecia, w rankingu „Miesięcznika Literackiego” z 2010 uznany za jedną z dziesięciu najlepszych książek opisujących PRL. W 2014 wydał powieść Widok z da­chu^[2]. Autor kilkunastu słuchowisk radiowych, m.in.: Upadek z trzepaka, Stacja kiedyś.

4 sierpnia 2010 został wybrany przez Sejm na członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (był rekomendowany przez klub poselski Lewica)^[4]. Funkcję tę pełnił do 2016^[5]. W sierpniu 2024 objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego^[5].

Jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej (od 2001), Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, Stowarzyszenia Filmowców Polskich, Krajowej Izby Producentów Filmowych.

Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2000)^[6], nagrodami nawiązującymi do tradycji ruchu studenckiego: Czerwonej Róży (1987), Komisji Historycznej Ruchu Studenckiego (2008), Nagrodą im. Andrzeja Potoka (2014)^[2]. W 1987 otrzymał nagrodę im. Stanisława Wyspiańskiego^[3], w 2021 - Nagrodę 100-lecia ZAiKS-u^[2].

• Druk sejmowy nr 3246 z biogramami kandydatów do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z 19 lipca 2010. [dostęp 2021-04-10].

• Sławomir Rogowski w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2021-04-10].
• Sławomir Rogowski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2021-04-10] .