Sōfuku-ji (Fukuoka)
 Fragment klasztoru (pawilon Ksitigarbhy) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Właściciel | |
| Prowincja | |
| Typ zakonu |
męski |
| Założyciel klasztoru |
Tan’e |
| Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
| Data budowy | |
Położenie na mapie Fukuoki  | |
Położenie na mapie Japonii  | |
Położenie na mapie prefektury Fukuoka  | |
 33°36′21″N 130°24′50″E/33,605703 130,413942 | |
Sōfuku-ji (jap. 崇福寺; Klasztor Czczenia Szczęścia; pełna nazwa, wraz z honoryfikatywnym użyciem nazwy góry jako przedrostkiem (jap. sangō), to Yokodakezan Sōfuku-ji 横岳山崇福寺) – klasztor szkoły zen tradycji rinzai w rejonie Fukuoki, uważany za najstarszy klasztor zen w Japonii.
Historia klasztoru
Pierwszy budynek nowej świątyni zależnej od dawnego regionalnego rządu w Kiusiu dazaifu, został wybudowany przez mnicha Tan’e w 1240 roku. W następnym roku mnich Enni Ben’en (1201–1280), który powrócił z Chin, wygłosił mowę inauguracyjną z okazji ukończenia tego budynku. W 1272 roku w tej świątyni zamieszkał Nampo Jōmyō (znany także jako Daiō Kokushi), który poważnie ją rozbudował. Nampo spędził w niej trzydzieści lat. Uważa się, że klasztor został wybudowany właśnie dla niego[1][2].
W 1331 roku Shūhō Myōchō opuścił na sto dni Daitoku-ji, tylko po to, aby spędzić je w Sōfuku-ji[3].
Świątynia ta stała się znanym punktem łączącym Japonię z Chinami. Przewinęło się przez nią wielu mnichów chińskich przybyłych do Japonii i wielu mnichów japońskich udających się do Chin. Również i sam Nampo okazał się mistrzem, który przyciągnął tu wielu uczniów, zachęconych jego oddaniem w nauczaniu zen. Swoją praktykę w Sōfuku-ji mistrz Nampo opisał w Sōfuku-ji goroku. Właśnie w tej świątyni Nampo rozwinął swoją narodową odpowiedzialność wyrażaną w takich określeniach jak „Wielki Naród Japonii” czy „Wielkie Państwo Japonii"[1].
W 1600 roku klasztor ten został przeniesiony przez Kurodę Nagamasę na nowe miejsce, w którym znajduje się do dzisiaj, i stał się świątynią związaną z rodziną Kuroda.
Była to także rodzinna świątynia Gibona Sengaia.
Na początku XX wieku opatem klasztoru był znany malarz i dyrektor Uniwersytetu Rinzai (obecny Uniwersytet Hanazono) Matsuoka Kankei.
Obecnie klasztor należy do linii przekazu klasztoru Daitoku.
Obiekty architektoniczne i inne klasztoru
- Sanmon – pierwotnie była główną bramą dawnego zamku w Fukuoce. Budowla ta jest jednopiętrowa; dach pokryty jest dachówkami, a z lewej strony znajdują się boczne drzwi, które są pozostałością po dawnej funkcji bramy. Jest uważana za ważną własność kulturalną prefektury.
- Karamon – uważa się ją za część dawnego zamku Najima. W okresie Edo została odnowiona. Jest uważana za ważną własność kulturalną prefektury[2].
- Grób Shimaia Soshitsu, znanego kupca okresu Edo.
- Liczne ważne przedmioty należące do mnichów, między innymi do Sengaia Gibona.
- Stary koreański dzwon „korai”.
- Wotywna tablica przekazana klasztorowi przez cesarza Go-Toba (jap. 後鳥羽, pan. 1183-1198).
Adres
- 6-1 Gokusho-machi, Fukuoka, Japan 812-0037
Galeria
Sanmon
Sanmon
Karamon
Droga do Kuri w klasztorze
Kuri i wieża dzwonu
Budynek Mahawiry (Wielkiego Zwycięzcy, czyli Buddy)
Pawilon Jizō (Ksitigarbha)
Hyakudo-ishi – „kamień stu modlitw” przed pawilonem Ksitigarbhy
Świątynia Shinsō-an
Statua Ksitigarbhy (jap. Jizō)
Fukujukaimuryoto
Brama cmentarza rodu Kuroda
Cmentarz rodu Kuroda
Stela Kurody Nagamasy
Stela Kurody Yoshitaki
Mur i cmentarz
Cmentarz
Cmentarz
Ogród zen
Bibliografia
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.