Salicyna
|
|
 |
| Nazewnictwo |
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC) |
2-(hydroksymetylo)-fenylo-β-D-glukozyd |
|
| Ogólne informacje |
| Wzór sumaryczny |
C13H18O7 |
| Masa molowa |
286,28 g/mol |
| Identyfikacja |
| Numer CAS |
138-52-3 |
| PubChem |
439503 |
| SMILES |
|
C1=CC=C(C(=C1)CO)O[C@H]2[C@@H]
([C@H]([C@@H]([C@H](O2)CO)O)O)O |
|
| InChI |
|
InChI=1S/C13H18O7/c14-5-7-3-1-2-4-8(7)19-13-12(18)11(17)10(16)9(6-15)20-13/h1-4,9-18H,5-6H2/t9-,10-,11+,12-,13-/m1/s1 |
| InChIKey |
NGFMICBWJRZIBI-UJPOAAIJSA-N |
|
|
|
|
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Salicyna – organiczny związek chemiczny z grupy glikozydów fenolowych, będący połączeniem saligeniny z glukozą.
Historia
Salicynę po raz pierwszy wyodrębnił z kory wierzby (cortex salicis) w 1828 roku profesor farmacji na Uniwersytecie w Monachium Johann Andreas Buchner. Zdołał on uzyskać niewielką ilość żółtej substancji z wyciągu kory wierzbowej, którą nazwano salicyną[2].
Salicyna ma działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe[3].
Przypisy
- ↑ Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .
- ↑ KrystynaK. Knypl KrystynaK., Miejsce aspiryny w codziennej praktyce lekarskiej, „Medycyna Rodzinna”, 3–4, 2003, s. 98-102 .
- ↑ MirosławaM. Krauze-Baranowska MirosławaM., EwaE. Szumowicz EwaE., Wierzba – źródło surowców leczniczych o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym, „Postępy Fitoterapii”, 2, 2004, s. 77-86 .
