Schleicher Rhönbussard

Schleicher Rhönbussard

Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Flugzeugbau Karl Schweyer
Konstruktor	inż. Hans Jacobs
Typ	szybowiec treningowy
Konstrukcja	drewniana
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1933
Liczba egz.	ok. 220
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	14,3 m
Wydłużenie	14,6
Długość	5,90 m
Wysokość	1,35 m
Powierzchnia nośna	14,00 m²
Profil skrzydła	Gö 535
Masa
Własna	135 kg
Użyteczna	105 kg
Startowa	240 kg
Osiągi
Prędkość dopuszczalna	150 km/h
Prędkość holowania	120 km/h
Prędkość min. opadania	0,88 m/s przy 57,7 km/h
Doskonałość maks.	19,8 przy 67,3 km/h
Dane operacyjne
Użytkownicy
III Rzesza, Polska

Schleicher Rhönbussard – niemiecki szybowiec treningowy. Opracowany w zakładach Schleichera, produkowany również w Deutsche Forschungsanstalt für Segelflug.

Prace nad szybowcem Hans Jacobs rozpoczął w 1932 r. Nowa konstrukcja miała być bardziej zaawansowana od Grunau Baby a jednocześnie prostsza w budowie od Schleicher Rhönadler. W porównaniu z Rhönadlerem nowa konstrukcja miała zmniejszone wymiary, zmniejszoną masę własną oraz powiększone lotki. Oblotu prototypu dokonano w 1933 r. Produkcja seryjna została uruchomiona w zakładach Schleichera, a następnie przeniesiona do Deutsche Forschungsanstalt für Segelflug^[1]. W 1934 r. stał się podstawą do opracowania wersji rozwojowej oznaczonej jako DFS Rhönsperber^[2].

Po zakończeniu II wojny światowej na terenie Polski odnaleziono kilka egzemplarzy Rhönbussarda. Do stany lotnego udało się doprowadzić trzy egzemplarze, które otrzymały oznaczenia SP-125, SP-149 oraz SP-557. Ostatni z nich został wykreślony z rejestru statków powietrznych w 1951 r. W polskiej nomenklaturze określano je nazwą własną Rebus^[3]. Na terenie Niemiec udokumentowane jest użycie dwóch egzemplarzy, które otrzymały oznaczenie D-1137 oraz D-5565. W 1978 r. jeden egzemplarz Rhönbussarda został sprowadzony z Wielkiej Brytanii i doprowadzony do stanu lotnego^[4].

Jednomiejscowy szybowiec treningowy w układzie górnopłatu o konstrukcji drewnianej. Kadłub o przekroju owalnym i konstrukcji półskorupowej. W przedniej części mieścił odkrytą kabinę pilota osłoniętą zdejmowaną osłoną. Płat dwudzielny o konstrukcji jednodźwigarowej i profilu Gö 535. Do dźwigara kryte sklejką, dalej płótnem. Wyposażone w hamulce aerodynamiczne DFS. podwozie jednotorowe złożone z podkadłubowej płozy oraz wzmocnionej dolnej krawędzi kadłuba w części ogonowej. Usterzenie wolnonośne, statecznik pionowy i poziomy mocowane do górnej powierzchni kadłuba^[1].

• Jerzy Kubalańca, Ryszard Witkowski: Zagraniczne szybowce w Polsce. Sandomierz: Stratus, 2009. ISBN 978-83-89450-85-2. OCLC 750926885.