Scolopendra multidens

Scolopendra multidens
Newport, 1844
Scolopendra multidens
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	tchawkowce
Gromada	wije
Podgromada	pareczniki
Rząd	skolopendrokształtne
Rodzina	skolopendrowate
Rodzaj	Scolopendra
Gatunek	Scolopendra multidens
Synonimy
Scolopendra rugosa Meinert, 1886 Scolopendra subspinipes multidens Newport, 1844

Scolopendra multidens – gatunek parecznika z rzędu skolopendrokształtnych i rodziny skolopendrowatych.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1884 roku przez George'a Newporta. W 1903 Karl Kraepelin zredukował go do rangi podgatunku w obrębie Scolopendra subspinipes i tak był traktowany przez licznych późniejszych autorów. W 2007 Anatolij Szilejko zsynonimizował go nawet z podgatunkiem nominatywnym S. s. subspinipes^[1]. W 2008 Chao Juilung wyniósł go z powrotem do rangi gatunku. Przypuszcza się, że jest najbliżej spokrewniony ze Scolopendra dawydoffi^[2].

Głowa wraz z pierwszym tergitem intensywnie czerwona, pozostałe tergity w brązowawo-ciemnozielonych barwach, ostatnie tergity przechodzą w brąz, nogi koloru żółtego, dwie ostatnie pary w kolorze intensywnie pomarańczowym. Spotykamy również osobniki z czerwonymi nogami i ciemniejszym ciałem^[3].

Czułki zbudowane są z 17 lub 18 członów i sięgają do czwartego tergitu. Wierzch sześciu nasadowych członów jest gładki. Bruzdy paramedialne ciągną się na tergitach od drugiego lub trzeciego do dwudziestego. Krótkie bruzdy paramedialne występują też w przednich 20–60% długości sternitów. Wyrostki koksopleuralne mają po 1–3 zęby wierzchołkowe i 1–2 przedwierzchołkowe. Odnóża kroczne pozbawione są ostróg na goleniach, natomiast do 19 pary włącznie mają ostrogi na stopach. Grube odnóża końcowe cechują się grzbietowo spłaszczonymi przedudziami, wyposażonymi w czarniawe kolce i wyrostek z 1–3 kolcami. Tergit segmentu odnóży końcowych nie ma szwów ani wgłębień. Samca charakteryzuje brak gonopodów jak i prącia^[2].

Scolopendra multidens występuje na Tajwanie, w Chinach (Junnan, Kuangsi, Hajnan i Hongkong), Wietnamie, na filipińskim Mindanao oraz indonezyjskiej Jawie. Niepewne dane pochodzą z północy indonezyjskiej części Nowej Gwinei^[2].

Zaleca się hodowanie w terrarium o podstawie 20×10 cm (dla dorosłego), z podłożem w postaci torfu lub włókna koksowego zmieszanego z piaskiem i wermikulitem, wyposażonym w kryjówkę i miskę z wodą. Wilgotność powinna wynosić od 60% do 80%, a temperatura 21–30°C z nocnymi spadkami do 18–20°C^[3].