Sehirini
| Sehirini | |
| Amyot et Serville, 1843 | |
 Siedliszek dwubarwny | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd |
Pentatomomorpha |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię |
Sehirini |
_(14211857948).jpg)
Sehirini – plemię pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych, rodziny ziemikowatych i podrodziny Sehirinae. Obejmuje około 80 opisanych gatunków, zgrupowanych w 12 rodzajach.
Morfologia
Pluskwiaki o ciele z wierzchu wysklepionym, rzadziej nieco przypłaszczonym[1]. W ich ubarwieniu dominują czernie i brązy, czasem z jaśniejszym wzorem lub metalicznym połyskiem[2]. Półokrągła do prawie trójkątnej głowa[1] zaopatrzona jest w pozbawione szczecinki szczytowej oczy złożone[2], przyoczka oraz pięcioczłonowe czułki[1]. Na głowie brak jest szczecinek i kolców[2]; płytki żuwaczkowe pozbawione są chetoporów. Szersze niż dłuższe przedplecze[1] pozbawione jest rowka subapikalnego[3] oraz szeregu chetoporów i długich szczecinek wzdłuż bocznych krawędzi[2][3][1]. Na bokach przedplecza wyrastają tylko krótkie, włosowate, słabo widoczne szczecinki. Dłuższa niż szeroka tarczka ma zaokrąglony wierzchołek. Półpokrywy mają krawędzi kostalne pozbawione chetoporów, co najwyżej zaopatrzone w kilka krótkich, słabo dostrzegalnych szczecinek[1]. Użyłkowanie skrzydeł tylnej pary cechuje się wyrastaniem żyłki radialnej i medialnej ze wspólnego trzonka[3]. Gruczoły zapachowe zatułowia mają ujścia z wydłużonymi, sierpowato zakrzywionymi wierzchołkami[1]. Odnóża są smukłe[1]. Przednia ich para ma trójgraniaste golenie[2]. Stopy osadzone są na goleniach wierzchołkowo i mają człon drugi cieńszy od pierwszego i trzeciego[1][2]. Sternity odwłoka od trzeciego do siódmego zaopatrzone są w po dwa trichobotria ustawione w poprzecznych parach za przetchlinkami[1][2][3].
Ekologia i występowanie
Owady te bytują zwykle na nadziemnych częściach roślin. Część gatunków spotyka się na przyziemnych częściach roślin i w wierzchniej warstwie gleby[2].
Przedstawiciele plemienia zamieszkują krainy: nearktyczną, palearktyczną, etiopską i orientalną[1]. Największą różnorodność osiągają w Palearktyce, gdzie występuje większość gatunków[3]. W Polsce stwierdzono 10 gatunków z 6 rodzajów[2]. Fauna orientalna zdominowana jest przez element palearktyczny wkraczający na północ Orientu, a za jedyny gatunek typowo orientalny uchodzi Ochetostetchus orientalis[1].
Taksonomia
Takson rangi rodzinowej od rodzaju Sehirus wprowadzony został w 1843 roku przez Charlesa Jean-Baptiste'a Amyota i Jean Guillaume Audinet-Serville'a pod nazwą Séhirides[4].
Plemię to obejmuje około 80 opisanych gatunków, zgrupowanych w 12 rodzajach[5]:
- Adomerus Mulsant & Rey, 1866 – błyszcz
- Canthophorus Mulsant & Rey, 1866
- Crocistethus Fieber, 1860
- Exosehirus Wagner, 1963
- Lalervis Signoret, 1881
- Legnotus Schiødte, 1848
- Ochetostethomorpha Schumacher, 1913
- Ochetostethus Fieber, 1860
- Sehirus Amyot & Audinet-Serville, 1843
- Singeria Wagner, 1955
- Tacolus Schouteden, 1910
- Tritomegas Amyot & Audinet-Serville, 1843 – siedliszek
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Jerzy Adrian Lis: A revision of oriental burrower bugs (Heteroptera: Cydnidae). Bytom: Upper Silesian Museum, 1994, s. 15-16, 40-46. ISBN 83-901173-1-2.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski. T. XVIII: Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera. Cz. zeszyt 12: Plataspidae, Thyreocoridae, Cydnidae. Toruń: Oficyna Wydawnicza Turpress, Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 1997. ISBN 83-86781-42-4.
- 1 2 3 4 5 Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 220-225. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ C.J.B. Amyot, J.G. Audinet-Serville: Histoire Naturelle des Insects. Hémiptères. Paris: Librairie Encyclopédique de Roret, 1843, s. 96.
- ↑ tribus Sehirini Amyot & Audinet-Serville, 1843. [w:] BioLib.cz [on-line]. [dostęp 2023-09-05].