Sellait
 Kryształ sellaitu w Serra das Éguas, Brazylia | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny | |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
5-5,5 |
| Przełam |
muszlowy |
| Układ krystalograficzny | |
| Właściwości mechaniczne |
kruchy |
| Gęstość |
3,15 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
bezbarwny do białego |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
| Współczynnik załamania |
1,378-1,390 |
| Inne |
przezroczysty do przeświecającego, |
| Dodatkowe dane | |
| Szczególne własności |
bardzo słabo rozpuszczalny w wodzie |
Sellait jest minerałem składającym się z fluorku magnezu o składzie chemicznym MgF2. Krystalizuje w układ tetragonalny, zwykle o barwie białej, bądź przezroczystej i szklistym połysku[1][2][3][4].
Został po raz pierwszy opisany w 1868 roku i nazwany na cześć włoskiego polityka, inżyniera górnictwa i mineraloga Quintina Selli[1][2][3].
Występowanie
- bitumowe skały dolomitowo-anhydrytowe w lodowcu Gebroulaz we Francji
- ewaporaty w Bleicherode w Niemczech
- wyrzuty i osady wulkaniczne Wezuwiusza we Włoszech
- marmury w Carrarze we Włoszech
- metamorficzne złoże magnezytu w kopalni Brumado w Brazylii
- alkaiczne granity przy jeziorze Gjerdingen w Norwegii
Przypisy
- 1 2 Mineral Data Publishing: Handbook of Mineralogy [PDF], 2001–2005 (ang.).
- 1 2 Sellaite, [w:] Mindat.org [online] (ang.).
- 1 2 Sellaite Mineral Data, [w:] Webmineral.com [online] (ang.).
- ↑ Walter Schumann, Kamienie szlachetne i ozdobne. Wszystkie rodzaje i odmiany świata: 1600 okazów, wyd. 2, Alma-Press, 2004, s. 57, 234, ISBN 978-83-7020-324-5.