Siarczek glinu
| |||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
Al2S3 | ||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
150,16 g/mol | ||||||||||||||||||||
| Wygląd |
żółte kryształy[1] lub żółtawoszary proszek o zapachu siarkowodoru[2][3][4] | ||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||||
Siarczek glinu, Al
2S
3 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy siarczków, sól glinowa kwasu siarkowodorowego.
Otrzymuje się go przez ogrzewanie (>700 °C) glinu z siarką[2]:
- 2Al + 3S → Al
2S
3
Pod wpływem wilgoci hydrolizuje z wydzieleniem H
2S[3].
Stosowany jako półprzewodnik[2] oraz do wytwarzania siarkowodoru[3], zgodnie z równaniem[5]:
- Al
2S
3 + 6H
2O → 3H
2S↑ + 2Al(OH)
3
Przypisy
- ↑ William McPherson, William Edwards Henderson, A course in general chemistry, Boston: Ginn, 1913, s. 445 [dostęp 2024-10-14].
- 1 2 3 4 5 6 7 Dale L. Perry, Handbook of Inorganic Compounds, wyd. 2, Boca Raton: CRC Press/Taylor & Francis, 2011, s. 14, ISBN 978-1-4398-1461-1 (ang.).
- 1 2 3 4 5 Richard J. Lewis, Sr., Hawley's Condensed Chemical Dictionary, wyd. 15, Hoboken, N.J: Wiley, 2007, s. 51, ISBN 978-0-471-76865-4.
- 1 2 3 David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-45, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ Ralf Steudel, Chemie der Nichtmetalle: Synthesen - Strukturen - Bindung - Verwendung, wyd. 4, De Gruyter, 2014, s. 481, ISBN 978-3-11-030439-8 (niem.).