Sidzińskie Pasionki
Sidzińskie Pasionki – polana znajdująca się na południowo-wschodnich stokach Kucałowej Przełęczy w Paśmie Policy[1], które w regionalizacji fizycznogeograficznej Polski według Jerzego Kondrackiego należy do Beskidu Żywieckiego[2], w nowszej regionalizacji z 2018 roku do Beskidu Żywiecko-Orawskiego[3]. Dawniej była to hala pasterska[4].
Nazwa pochodzi od miejscowości Sidzina w województwie małopolskim, w powiecie suskim, do której ta hala należy[1]. Północno-zachodnie stoki Kucałowej Przełęczy oraz kopiaste wzniesienie Kociej Łapy należą do Hali Kucałowej. Na tabliczkach szlaków turystycznych i czasami w literaturze turystycznej, obydwie te hale nazywane są Halą Krupową. Jest to nazwa błędna, powstała w wyniku pomyłki. Właściwa Hala Krupowa znajduje się na pobliskich, południowych stokach Okrąglicy. W dolnej części Pasionek Sidzińskich znajduje się schronisko PTTK im. Kazimierza Sosnowskiego na Hali Krupowej[5], którego nazwa również jest błędna, nie znajduje się bowiem na Hali Krupowej[4].
Obydwie hale (Kucałowa i Sidzińskie Pasionki) były wypasane aż do lat 80. XX wieku i stały na nich szałasy pasterskie. Wypasu zaprzestano z powodu nieopłacalności ekonomicznej. Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku istniała tutaj również potajemnie, wbrew ówczesnym władzom, wybudowana przez miejscowych górali kaplica – bacówka, która później spłonęła. Po zaprzestaniu wypasu na halach następuje naturalna sukcesja wtórna, obecnie hale w dużym już stopniu porośnięte są borówczyskami[4].
Górna część Sidzińskich Pasionek (grzbiet Kucałowej Przełęczy) jest dobrym punktem widokowym. Przez halę prowadzi kilka znakowanych szlaków turystycznych, a ich duże skrzyżowanie znajduje się na Kucałowej Przełęczy i przy schronisku[4].
Przypisy
- 1 2 Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-06-18].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 318, 330–333, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ J. Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 143–170.
- 1 2 3 4 Stanisław Figiel, Urszula Janicka-Krzywda, Wojciech W. Wiśniewski Piotr Krzywda, Beskid Żywiecki: przewodnik, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2012, s. 298, 299, ISBN 978-83-62460-30-4.
- ↑ Tomasz Biesik, Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki, Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 203–218, ISBN 978-83-925599-4-8.
