Siklawica
![]() Siklawica w sierpniu 2018 | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Wysokość |
24 m |
| Liczba strug |
1 |
| Rzeka zasilająca | |
Położenie na mapie Tatr ![]() | |
Położenie na mapie Karpat ![]() | |
Siklawica – wodospad w Tatrach Zachodnich, w górnej części Doliny Strążyskiej (według kryteriów ściśle geograficznych już na obszarze Małej Dolinki[1]), pod północną ścianą Giewontu. Wodospad opada z dwóch prawie pionowo nachylonych ścian (pod kątem 80°). Jest to wodospad dwuczęściowy.Wysokość dolnej części wynosi 12 m, górnej również 12 m. W niewielkiej odległości nad górną częścią jest jeszcze trzecia część o wysokości 9 m[2]. Pomiędzy górną i dolną jego częścią istnieje skalna półka, w której w skale wymyte zostało siłą uderzenia wody i niesionych przez nią odłamków skalnych wgłębienie wypełnione wodą, tzw. kocioł eworsyjny[3].
Nazwa wodospadu pochodzi od Siklawy w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Dawniej nazywany był także Siczącą, Siczawą, Siklawą. Był odwiedzany od samych początków turystyki w Tatrach[2]. Ludwik Zejszner w 1849 r. pisał o nim: „...godzien ze wszech miar widzenia”. Wodospad znajduje się w jednym z dwóch górnych odgałęzień Doliny Strążyskiej zwanym Małą Dolinką, którym – i dalej bardzo stromym żlebem Warzecha – niegdyś prowadziła najkrótsza ścieżka turystyczna z Zakopanego na Giewont[3].
Szlaki turystyczne
z Polany Strążyskiej do wodospadu. Czas przejścia: 15 min w obie strony
Przypisy
- ↑ Grzegorz Barczyk, Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Ryszard Jakubowski (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
- 1 2 Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- 1 2 Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
Linki zewnętrzne
- Siklawica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 606.
- Archiwalne widoki wodospadu w bibliotece Polona


