Smaglec mniejszy
| Onychogomphus forcipatus | |||||
| (Linnaeus, 1758) | |||||
![]() Samiec | |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Gromada | |||||
| Podgromada | |||||
| Rząd | |||||
| Podrząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Podrodzina | |||||
| Rodzaj | |||||
| Gatunek |
smaglec mniejszy | ||||
| |||||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||||
![]() | |||||
Smaglec mniejszy, smaglec ogonokleszcz (Onychogomphus forcipatus) – gatunek ważki różnoskrzydłej z rodziny gadziogłówkowatych (Gomphidae)[1]. Zamieszkuje Europę, Afrykę Północną i południowo-zachodnią Azję[2].
Zależnie od geograficznego rozmieszczenia wyróżnia się trzy podgatunki różniące się nieznacznie ubarwieniem:
- Onychogomphus forcipatus forcipatus – zasiedla Europę północną, środkową i wschodnią
- Onychogomphus forcipatus unguiculatus – Europę południowo-zachodnią
- Onychogomphus forcipatus albotibialis – Europę południowo-wschodnią.
Są to średniej wielkości ważki o długości ciała około 50 mm[3] i rozpiętości skrzydeł od 5,5 do 7,5 centymetrów[4]. Oczy mają intensywnie zielony kolor lub zielonkawoniebieski do niebieskiego. Występują głównie przy ciepłych strumieniach i rzekach z żwirowym lub piaszczystym brzegiem. Zasiedlają także odpowiednie partie brzegowe większych zbiorników wodnych o spokojnej wodzie. W środkowej Europie są aktywne od końca maja do początku września. W południowej Europie już od kwietnia. Samica składa pokładełkiem do wody ok. 500 jaj. Larwy wkopują się w dno, gdzie ich rozwój trwa 3–5 lat. Larwy i wylinki smaglca można pomylić z larwami (lub odpowiednio wylinkami) trzepli zielonej[4].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 D. Paulson, M. Schorr & C. Deliry: World Odonata List. 2022-03-19. [dostęp 2022-03-22]. (ang.).
- 1 2 Onychogomphus forcipatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Jacek Wendzonka. Klucz do oznaczania dorosłych ważek (Odonata) Polski (pdf). „Odonatrix - Biuletyn Sekcji Odonatologicznej Polskiego Towarzystwa Entomologicznego”. 1 (Suplement), czerwiec 2005. ISSN 1733-8239.
- 1 2 Rafał Bernard: Przewodnik metodyczny: trzepla zielona (pdf). Główny Inspektorat Ochrony Środowiska. [dostęp 2010-07-05].

